Oktober 2017, ik ben dan na 5 maanden ‘overspannen’ thuis weer begonnen met re-integreren. Overspannen tussen aanhalingstekens, want half oktober werd duidelijk dat er meer aan de hand was wat mijn klachten als vermoeidheid, hoofdpijnen en oorsuizen verklaarde. Tijdens een potje tennis ben ik uitgegleden. Weinig spannend zou je zeggen, een paar blauwe plekken en misschien wat schaafwonden, maar normaal gesproken zou het daar wel bij blijven. Echter, mijn motto ‘als je het doet, moet je het goed doen’ nam ik ook in deze situatie erg serieus. Ietsje te serieus…
Bij het uitglijden is mijn knie uit de kom geraakt en daardoor de verkeerde kant op gebogen. De pijn was gruwelijk en het wachten op de ambulance duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid, maar de opluchting toen ik een shotje Ketamine kreeg was dan ook des te groter! In het ziekenhuis bleek dat zowel mijn voorste- en achterste kruisbanden waren afgescheurd. Ook de kniepees en binnenste- en buitenste kniebanden waren ingescheurd. Volgens mij niks gelogen toen ik zei dat ik mijn motto erg serieus nam…
Die avond hebben ze mijn knie gezet en mijn hele been, van mijn tenen tot aan mijn lies, in het gips gezet. En daar lig je dan in het ziekenhuis… Omdat er toch wat zorgen waren over eventuele beschadigde bloedvaten hebben ze ’s nachts geregeld gecontroleerd of mijn voet nog goed warm was en wilden ze de volgende dag voor de zekerheid een ct-scan laten maken. Hierbij zou ik een contrastvloeistof krijgen en omdat de nieren hierdoor extra belast worden wordt altijd de nierfunctie gecontroleerd.
Dat dit vooral een formaliteit bleek werd duidelijk toen ik volledig geïnstalleerd klaarlag, de ct-scan gestart werd en deze binnen maximaal 30 seconden weer stopgezet werd. Uit mijn bloeduitslagen bleek namelijk dat mijn nierfunctie maar 21% was. Behoorlijk verslagen ben ik weer naar de afdeling terug gebracht, en daar begon het eigenlijk allemaal pas echt.
Toen ik 10 jaar oud was is mijn rechternier verwijderd omdat ik een refluxnier had. Dit betekent dat de urine vanuit de blaas weer teruggaat naar de nier en dat zorgde voor veel ontstekingen. Deze nier was helemaal verschrompeld en functioneerde nog maar voor een paar procent. En aangezien je met één nier ook 100 jaar kan worden is de refluxnier er op mijn tiende uitgehaald.
Nu mijn nierfunctie zo laag bleek, was het grote vraagstuk hoe dat is gekomen, of het langer speelde of wellicht iets acuuts was. Heel even was er nog de ‘hoop’ dat het een allergische reactie was op alle medicijnen die ik de dag ervoor had gekregen, maar op de echo bleek dat mijn linkernier al deels verschrompeld was en dus blijvend beschadigd.
Dat is eigenlijk ook gelijk het moment dat de knie een bijzaak is geworden. Een hele vervelende bijzaak, dat wel! Alles staat ineens stil, alles op z’n kop. Want wat betekent het als je nierfunctie nog maar 21% is, gaat het nog beter worden, of juist nog verder achteruit, moet ik gaan dialyseren, of een niertransplantatie ondergaan… En hoe zit het met onze kinderwens, kan dat nog gewoon?