Het was maart 2020 toen de hele wereld op z’n kop kwam te staan. Corona, niemand kon er meer omheen. Omdat ik als nierpatiënt in de risicogroep val was het extra goed opletten geblazen. De eerste weken hebben we allebei niemand gezien, tot ik 2 april in het ziekenhuis kwam te liggen. Ook hier waren er in verband met Corona extra strenge regels dus alleen Jan kwam elke dag. Na het overlijden van ons zoontje hebben we een paar dagen ‘gespijbeld’. De dagen tot aan de crematie hebben we een aantal mensen gezien en hebben we heel veel geknuffeld. Maar vanaf die dag zijn we de anderhalf meter regel weer gaan toepassen, hoe hard ik de knuffels ook nodig was en hoe ontzettend moeilijk het was om mensen voor het eerst weer te zien en op twee meter afstand te blijven, we konden niet het risico lopen dat ik er ook nog een keer Corona overheen zou krijgen.
Maanden ging het goed. Na de zomervakantie in augustus is Jan weer begonnen met werken als docent in het voortgezet onderwijs, en hoewel het in het begin best spannend was, kwam er vertrouwen dat het goed ging. Jan deed uiterst voorzichtig op het werk en ook buiten het werk zagen we niet heel veel verschillende mensen, hielden goed afstand, wasten onze handen kapot en bleven weg van drukke plaatsen.
Maandag 23 november komt het ineens dichtbij. Een directe collega van Jan is positief getest op Corona. Als op de dinsdag nog een collega met klachten naar huis gaat en Jan woensdags hoort dat ook deze collega positief getest is, stijgt de spanning. Hoe goed Jan zich ook aan de regels hield, twee directe collega’s die positief getest zijn is niet prettig. Jan had op dat moment nog geen klachten, maar we besloten dat hij zich diezelfde dag wel zou laten testen en die avond en nacht zou verblijven in onze blokhut. Onze koude blokhut wel te verstaan… We dachten op dat moment dat het wellicht een tikkeltje overdreven was, maar liever het zekere voor het onzekere. Tot de volgende dag Jan de uitslag kreeg van de test: POSITIEF!
Jan heeft Corona, en nu? Heb ik het nu ook? Hoe gaat het verlopen, blijft het bij Jan bij milde klachten en hoe zal het bij mij gaan als ik het ook heb. We moeten het afwachten, maar spannend is het zeker. We besluiten dat Jan in de blokhut blijft. We hebben daar een bank, tv, internet, lekker bed, campingtoilet… Maar geen douche. Helaas, dan maar niet douchen, je ziet toch niemand! Ik zet je wel een wastobbe op de veranda, kan je daarin gaan wassen… Het huis kom je in ieder geval de komende 10 dagen niet in. En hoewel ik het wat grappig zei, meende ik het wel, en gebeurde het ook. Jan, de allerliefste man van de hele wereld, heeft 10 dagen in de blokhut geleefd. Op de bank, onder een dik dekbed en met een elektrisch kacheltje bij zich. En natuurlijk de hele dag door roomservice, dat dan weer wel!
Maandag 30 november heb ik me ook laten testen. Ik had geen klachten, of toch ook weer wel. Nee, ik had geen klachten, maar omdat het zo spannend is voel je werkelijk alles. En bij alles wat je voelt denk je gelijk” ja, dat is het, ik heb Corona”. Maar gelukkig, de test was negatief. We deden het gelukkig niet voor niks!
Zaterdag 5 december was dan eindelijk weer het moment dat Jan er weer in mocht! Eerst lekker douchen en vervolgens genieten van een heerlijk vers ontbijtje bij de houtkachel!