Gelukkig liggen de Coronaperikelen weer achter ons en heeft het geen gevolgen voor mijn transplantatietraject. Behalve de voorlichting over dialyse die we via een videoconsult hebben gehad, kunnen alle afspraken doorgaan zoals van tevoren bedacht.
De eerste afspraak na mijn quarantaine was bij de tandarts. Om getransplanteerd te mogen worden moet ik een verklaring van mijn tandarts hebben dat er geen ontstekingen of andere problemen aanwezig zijn. Ik wist niet gelijk wat mijn mond met mijn nieren te maken had, maar de verklaring is eigenlijk heel logisch. Na de transplantatie krijg ik medicijnen om te voorkomen dat mijn lichaam de donornier gaat afstoten. De medicijnen onderdrukken het afweersysteem waardoor ik vatbaarder word voor infecties. Als nu al zichtbaar zou zijn dat er ontstekingen of andere problemen aanwezig zouden zijn, moeten deze opgelost worden voor ik getransplanteerd kan worden. Maar donderdag 10 december was daar het verlossende telefoontje, zowel de controle als de foto zagen er allebei goed uit!
Dinsdag 8 december had ik een ochtendje afspraken gepland staan in het Martiniziekenhuis. Aangezien ik al met enige regelmaat te in Groningen te vinden ben voor therapie, was het heel fijn dat deze afspraken achter elkaar gepland konden worden. Om 09.00 uur mocht ik mij met een lege maag, maar een ontzettende volle blaas melden op de afdeling radiologie. Hier werd een echo gemaakt van mijn boven-en onderbuik. Omdat mijn rechternier er uit gehaald is toen ik een kind was, was daar niet zoveel te zien. En wat ze verder heeft gezien… geen idee. Dat houden ze lekker voor zichzelf! Zo ook bij de longfoto’s die daarna gemaakt zijn. De uitslag hoor ik hopelijk volgende week wanneer ik een controle afspraak bij mijn arts heb.
Vervolgens moest ik nog even wachten voor de ECG. Lekker warm, binnen, in het paviljoen… tenminste, dat was mijn idee. Nog een perfect plekje vrij in de hoek, op coronaproof afstand van andere wachtenden, maar helaas vlak naast een mevrouw die nog even lag te dutten en daarbij lekker aan het snurken was. En de mensen die mij kennen weten dat ik heel slecht tegen dat soort geluiden kan. Niet gewoon vervelend, maar ik word er helemaal wild van. Ik weet het, niet zo best, maar gelukkig had ik de mogelijkheid aan het geluid te ontsnappen en ben ik maar even buiten gaan zitten wachten. Wel een beetje koud, maar heerlijk vrij van vervelende geluiden!
De ECG was voor mij de eerste keer, maar stelde gelukkig niet zoveel voor. Ik geloof dat ik hooguit twee minuutjes heb gelegen, waarna nog even de bloeddruk gemeten moest worden en dat was het. Tot ze vroeg of ik ook nog een afspraak had bij de arts. Nee, ik zou de uitslagen later van mijn arts horen. Voor ik weg kon wilde ze eerst nog even overleggen of ik weg mocht. Bijzonder hoe dan gelijk allerlei gedachten naar boven komen. Maar ze was snel weer terug en ik mocht weg, dus dan zal er niks ernstigs aan de hand zijn had ik zo bedacht.
Omdat ik volgende week weer een controle afspraak bij de nefroloog heb mocht ik ook nog even weer bloed laten prikken. Toch altijd weer spannend of de nierfunctie stabiel gebleven is en we dialyse nog een poosje voor ons uit kunnen stellen. Of het doel halen en transplanteren voordat ik moet gaan dialyseren. Maar daarover volgende week meer.