Het schrijven van deze blog kost me behoorlijk wat moeite… Ik wil schrijven over mijn traject naar een nieuwe nier. Hoe ziet het traject eruit, waar loop ik tegenaan en wat doet het hele traject met mij. Maar het transplantatie traject staat niet op zichzelf, en dat maakt het allemaal wat ingewikkelder.
Toen mijn zoontje Matz op 10 april 2020 kort na de bevalling is overleden zaten we op 15 april, de dag van de crematie, ‘s avonds weer in het ziekenhuis met een torenhoge bloeddruk en een nierfunctie die in drie dagen tijd van 18% naar 13% was gezakt. Misschien kan je je er iets bij voorstellen dat werkelijk alles je gestolen kan worden na zo’n intens verlies, ook mijn gezondheid. Geef me maar pillen, doe maar wat nodig is, maar laat me naar huis gaan. Laat me me terugtrekken in mijn eigen cocon en laat me vooral met rust.
Inmiddels zijn we tien maanden verder en is mijn nierfunctie nagenoeg stabiel gebleven. Dat kan ik van de rest helaas niet zeggen. Rust en stabiliteit zijn ver te zoeken op het moment. En dat maakt voor mij het schrijven van deze blog vandaag ook zo lastig. Ik wil schrijven over hoe het traject voor mij is, wat het nieuws wat ik kreeg met me doet… maar de depressie maakt dat alles veel verder weg voelt…
Mijn psychiater vroeg deze week of de depressie ergens misschien wel ‘helpend’ is in dit pittige traject. En ik geloof dat dat zeker wel zo is. Mijn hoofd, mijn lijf, alles zit zo vol met spanning, pijn en leegte dat er weinig meer bij past. Of zoals de psycholoog eerder al een keer zei, de depressie als een soort schild werkt waardoor er geen ruimte is voor andere dingen. Geen interesse in andere mensen en andere dingen, maar misschien dus ook minder in dit hele traject.
En terwijl ik het typ bekruipt me gelijk weer het gevoel van schuld! Hoe kan het zo voelen terwijl er zoveel lieve mensen zijn die me helpen, tijd en energie in me steken en zelfs hun nier aan mij willen geven…
Afgelopen vrijdag kreeg mijn vader het verwachtte telefoontje van het UMCG. En helaas was dat niet met het nieuws waarop we gehoopt hadden. Hij mag namelijk niet zijn nier aan mij doneren. Gelukkig zijn er geen ernstige dingen gevonden, maar toch teveel resultaten op het randje, in oranje gebied, dat ze het risico van een nierdonatie niet gaan nemen. En hoewel we natuurlijk allemaal wisten dat ‘nee’ ook heel goed het antwoord op de onderzoeken kon zijn, zag ik hem toch niet helemaal aankomen. Ging ik er op de een of andere manier al vanuit dat papa zijn nier aan mij mocht geven.
En daar is het schild, want het bericht komt volgens mij niet eens echt binnen. Ja ik weet dat het een tegenvaller is, geen goed nieuws… maar het voelt zo ver weg. En dat vind ik zo ontzettend lastig. Want ik weet heel goed dat ik mijn handjes dicht moet knijpen voor alle lieve mensen om me heen, en zeker ook voor mijn fantastische oom die zich nu gaat laten testen of hij zijn nier mag gaan doneren aan mij! Het is zo bijzonder dat iemand zoiets groots voor mij wil doen!
En dat ga ik zeker weten weer voelen! Misschien niet vandaag, misschien niet volgende week, maar het gaat lukken!
1 reactie op “-17- Nieuws uit het UMCG”
Wat een aangrijpende blog….eentje die binnenkomt en ook begrip toont. En ik heb ook diep respect voor jou hoe je ondanks alles , toch nog net die strohalm probeert te pakken en jou er doorheen trekt….👍💪😘❤