Het is even stil geweest… en niet omdat er niks gebeurd is, maar juist omdat er zoveel gebeurd dat ik de tijd nodig ben om alles een beetje te laten landen. Het feit dat ik ruim twee weken geleden opgenomen ben in een psychiatrisch centrum vind ik ontzettend lastig en daarin ben ik nog heel erg zoekende. Ik stel het me voor als een soort pingpong spel in m’n hoofd. Enerzijds het onbegrip, de verslagenheid van alles wat er gebeurd en op me af komt… Dat ik eigenlijk heel hard weg wil rennen van alles en iedereen en vooral met rust gelaten wil worden. En aan de andere kant de hoop dat ze me kunnen helpen. En hoe meer ik hier ‘land’, hoe groter die hoop wordt dat het beter kan worden en ik er alles aan wil en ga doen…
Ik denk dat ik het gevoel van de eerste week het beste kan omschrijven als lamgeslagen. Wat gebeurt er allemaal, hoe ben ik hier terecht gekomen… Er komt zoveel op me af, lastig om allemaal te bevatten. Een vreemde omgeving met allemaal nieuwe mensen om me heen. En aan mij de taak om hier m’n plek te vinden, de mensen hier te gaan vertrouwen zodat ze mij ook daadwerkelijk verder kunnen helpen. De afdeling waar ik op dit moment zit is de gesloten afdeling acute opname…. En terwijl ik het typ vliegen er een heleboel minder lieve dingen door mijn hoofd. Maar, oké, dit is het en van hieruit moet ik weer vooruit gaan komen. De eerste week ben ik alleen met de verpleging en bezoek naar buiten geweest, maar inmiddels heb ik gelukkig wel wat vrijheden om zelf even een blokje om te gaan. Klinkt best bizar, vrijheden…. Ook nu weer alsof het niet helemaal over mij gaat.
Ondertussen dat gaat mijn transplantatietraject ook door. 22 en 23 februari heeft mijn oom de keuringsonderzoeken in het UMCG gehad. Ik blijf het zo ontzettend bijzonder vinden dat hij dit voor mij wil doen. Ik kan hier alleen maar heel erg dankbaar voor zijn, het heeft zo ontzettend veel impact op mijn leven en het gaat me hopelijk zoveel brengen, daar kan ik alleen maar mijn handen voor dichtknijpen.
Vrijdag 26 februari had ik een afspraak staan in het UMCG met de tranplantatienefroloog en daarna nog een gesprek met de chirurg. En hier zag ik ontzettend tegenop. In mijn hoofd was het allemaal al geregeld. Op dit moment gaan ze niet transplanteren omdat ik ernstig depressief ben opgenomen in een psychiatrisch centrum en omdat ik te dik ben. Weghalen en weer typen, toch weer weghalen, toch weer wel typen… Mijn gewicht is inmiddels al een jarenlange strijd die mijn zelfbeeld niet bepaald ten goede komt. Maar eerlijk is eerlijk, dit is waar ik bang voor was voordat ik het gesprek inging… en aangezien deze hele blog al behoorlijk buiten mijn comfortzone is (niet alleen deze blog trouwens, mijn hele leven op dit moment 😕), deel ik het gewoon.
Het gesprek met de nefroloog begon inderdaad over mijn opname. De arts gaf aan dat hij na het lezen van mijn dossier en het zien dat ik op dit moment zit opgenomen op een gesloten afdeling van een psychiatrisch centrum in eerste instantie bedacht had de afspraak af te zeggen omdat dit niet het juiste moment is om te transplanteren. Gelukkig hebben ze in het team besloten de afspraak toch door te laten gaan en werd mij gevraagd hoe ik hier tegenover stond. Ik begrijp heel goed dat het niet in mijn voordeel werkt dat ik opgenomen ben, maar ik ben er heilig van overtuigd dat die transplantatie me vooral heel veel gaat brengen. Een perspectief, iets om naar uit te kijken en om naartoe te leven. Daarnaast geloof ik ook echt dat na transplantatie met name de energie mij heel veel gaat brengen. Ik ben nu hele dagen moe, alles is een opgave en soms ben ik zelfs te moe om maar afleiding te zoeken in het kijken van een serie, kleuren of puzzelen. Het enige wat dan lukt is liggen, in de hoop dat ik even in slaap val. Maar helaas is mijn hoofd daar te druk voor, dus die ‘rustmomentjes’ brengen me helaas weinig rust. Ik kreeg de indruk dat de arts dit begreep en dat voelde goed.
We hebben uitleg gekregen over de operatie, het doen van DNA-onderzoek omdat eigenlijk niet duidelijk is wat de oorzaak van mijn nierfalen is en zoals ik al verwacht had ging het over mijn gewicht. Dit laatste stuk kwam vooral bij de chirurgen terug. Zij legden uit dat overgewicht altijd voor meer risico zorgt tijdens een operatie en het daarom goed zou zijn als ik iets af zou vallen. Zeker omdat ik drie maanden geleden een stuk lichter was dan dat ik nu ben, dus zij verwachten dat dit ook haalbaar zou zijn. Mijn voordeel (haha, jaja, een voordeel 😉) is dat ik mijn vet redelijk verdeeld heb over mijn lijf. Niet alles op mijn buik, maar overal. Jeeeee, wat een pluspunt (tikkeltje sarcastisch). Geen getal, geen druk, maar over 6-8 weken een nieuwe afspraak om opnieuw te beoordelen. En zoals de chirurg zei, mocht de tijd ons inhalen dan gaan we opnieuw beoordelen. Maar hopen dat de nier het nog even vol gaat houden, heel erg goed doet hij het op dit moment helaas niet.
De rest van de dag merkte ik behoorlijk van slag te zijn. Jan zei dat het eigenlijk behoorlijk positief was, en nu het even heeft kunnen landen ben ik het daar absoluut mee eens, maar die dag had ik er iets meer moeite mee om het positief te bekijken. En dat is oké… Ik moet mezelf die ruimte maar geven dat het soms wat langer duurt dat ik van een afstandje kan kijken.
Verder zijn ze hier op de afdeling trouwens dol op bloed! Om mijn linkerarm te sparen voor het geval ik nog zou moeten dialyseren, wordt er alleen in de rechterarm geprikt. En helaas heeft niet iedereen het talent om de ader gelijk goed te vinden… Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het ze te doen geef… Deze week 5 keer in dezelfde arm prikken kan ook bijna niet anders dan wat blauwe plekken opleveren! Het positieve, ze houden me in ieder geval goed in de gaten!