Het nieuws uit het UMCG heeft inmiddels kunnen landen, en hoewel ik nog op de wachtlijst sta voor de afdeling depressie, begint mijn opname hier steeds meer vorm te krijgen. Ik heb mijn eerste gesprek gehad met de psycholoog wat gelukkig een prettige man is. De kennismaking ging namelijk nogal vreemd. Ik lag op mijn kamer een beetje te dutten, toen hij op de deur klopte en binnenkwam om zich even voor te stellen en een afspraak te maken. Het duurde even voordat ik doorhad wie er stond en dat het logisch was dat ik hem niet herkende, ik had hem immers ook nog niet eerder gezien. De mondkapjes die het personeel hier moeten dragen is daarbij ook niet heel helpend moet ik eerlijk toegeven. Ietwat verward bleef ik na het maken van de afspraak achter op mijn kamer… En ik kan niet bepaald zeggen dat de verwardheid een positieve invloed had op mijn eerste indruk. Maar gelukkig bleek in het eerste gesprek het een hele vriendelijke en toegankelijke man te zijn. Dat scheelt alweer een heleboel!
Vorige week dinsdagochtend heb ik mijn eerste behandelplanbespreking gehad… Het was nogal een ervaring, en niet perse een hele prettige. Jan en ik kwamen binnen in een ruimte met daarin een grote ronde tafel, en aan die tafel zaten een twee verpleegkundige van de afdeling, de arts psychiatrie, de maatschappelijk werker, de psychiater, de psychomotorisch therapeut en mijn psychiater vanuit het Martini ziekenhuis was ingebeld en stond groot afgebeeld op het bord… Best een beetje overweldigend dus. Uit de bespreking verder kwam verder niet veel nieuws, geen dingen die ik niet al eerder had gehoord.
Toen Jan en ik weer terug op mijn kamer waren kregen we een telefoontje van de afdeling transplantatie UMCG. Een telefoontje met nieuws wat voor mij compleet uit de lucht kwam vallen. Mijn oom was namelijk gekeurd om zijn nier te doneren, en goedgekeurd. Super fijn nieuws want dat betekent dat hij gezond is! Maar toch gaf ze aan dat in het team besloten is dat het leeftijdsverschil met mij te groot is, dat ze daarom mijn zus willen gaan onderzoeken of zij haar nier kan gaan doneren.
Euhm oké… iets met donderslag en heldere hemel. Althans, zo voelde het. Want rationeel gezien is er niets aan de hand. Ze denken dat het beter voor mij is om toch voor een jongere donor te gaan, en aangezien ik twee fantastische zussen heb die hun nier aan mij willen doneren is die mogelijkheid er. En mochten zij beide alsnog ongeschikt zijn, dan is mijn oom ook altijd nog een geschikte donor… Ik moet vooral mijn handjes dichtknijpen dat ik zoveel onwijs lieve en bijzondere mensen om mij heen heb!
En nu is het vooral ontzettend spannend wat ze gaan beslissen… ben ik momenteel al transplantabel of moeten daarvoor eerst nog andere dingen gebeuren. Dat er iets moet gebeuren is wel een ding wat zeker is. Waar ik twee blogs geleden nog schreef blij te zijn met het procentje extra nierfunctie is die er inmiddels weer af, plus wat extra. De afvalstoffen in mijn bloed blijven oplopen en de nierfunctie is inmiddels gezakt naar 7%. Ik voel me slecht, en misschien nog iets slechter, maar zoals ik eigenlijk steeds geschreven heb weet ik niet wat waar vandaan komt. De antidepressiva is immers ook helemaal afgebouwd zodat ik nu weer met een nieuw middel kan gaan starten… En ook dat zal vast invloed hebben.
Ik kan niet anders zeggen dan dat alles me best bang maakt. Bang voor alles wat er gaat komen, bang dat de bak met shit nog niet leeg is en ik moet gaan dialyseren, bang voor het onbekende… Vandaag voelt een beetje als D-day, de dag waarop er een richting gekozen gaat worden. De artsen hebben vandaag overleg over wat er moet gaan gebeuren en wat het plan gaat zijn. Spannend, eng, onzeker… Afwachten en op me af laten komen… dat is alles wat ik kan doen 😊