Het is donderdag 2 april 2020 als ik 31,3 weken zwanger ben en mijn zoontje al twee dagen heel weinig en heel zacht voel. Het zit me niet lekker, maar ik wil ook niet bellen omdat ik hem nog wel zachtjes voel en ik vooral niet voor niks de tijd van verpleegkundigen en artsen wil verdoen. Na twee dagen onrust en spanning (lees: ik ben niet de gezelligste voor Jan) vindt Jan het wel goed geweest en “dwingt” me nu toch echt te bellen naar het ziekenhuis.
Als ik naar het ziekenhuis bel en vertel dat ik mijn kindje bijna niet voel, komen de tranen al. Ik ben zo gespannen en zo bang dat het niet goed is. We mogen gelijk naar het ziekenhuis komen en nadat ze even in mijn dossier heeft gekeken moest ik eerst even langs het lab om bloed te laten prikken en urine in te leveren en daarna kan ik door naar de afdeling gynaecologie. Corona is net in alle hevigheid actief in Nederland, dus Jan mag niet mee het ziekenhuis in en blijft in de auto wachten.
Het bloedprikken is zo gebeurd en boven aangekomen op de afdeling gynaecologie wordt ik ook vrij snel uit de wachtkamer gehaald. In een behandelkamer wordt de CTG aangesloten. De spanning stijgt alleen maar… Sinds ik die ochtend gebeld heb, heb ik mijn zoontje ook niet meer gevoeld. Alle mogelijke scenario’s zijn inmiddels mijn gedachten gepasseerd… of naja, vooral de negatieve scenario’s. Gelukkig horen we heel snel eventjes het hartje kloppen dus even weer een beetje lucht. De verpleegkundige krijgt de ctg niet goed voor elkaar dus wordt er een collega bijgehaald die komt helpen. Gelukkig lukt het de ctg goed aan te sluiten en moet ik 30/ 45 minuten blijven liggen. Het luisteren naar dat prachtige hartje is een genot, een ontzettend mooi geluid. Ik ben gerustgesteld dat er niks aan de hand is en begin me al snel heel erg bezwaard te voelen. Ik ben voor niks gekomen en zit hun tijd voor niks te verdoen…
Na bijna een uur wordt ik van de ctg gehaald en moet ik weer in de wachtkamer plaatsnemen. De gynaecoloog gaat de ctg beoordelen. En terwijl ik aan het wachten was, blijft het gevoel van teveel zijn en me bezwaard voelen. Gelukkig staat het fijne gevoel dat ik een hele mooie hartslag heb mogen horen van mijn zoontje daar tegenover. Dat er nog meer dingen zouden kunnen spelen had ik toen nog helemaal niet bedacht. Ik was gekomen omdat ik mijn zoontje heel weinig en heel zacht voelde, en dat was het enige waar ik me op dat moment mee bezig hield.
Toen ik binnen geroepen werd bij de gynaecoloog vertelde ze gelijk dat de ctg er goed uitzag. De hartslag had een mooie snelheid en er was ook goed veel beweging te zien geweest, ondanks dat ik daar minder van gevoeld had. Opluchting! De gynaecoloog gaf aan dat ze nog even mijn bloeddruk wilde meten en een echo maken. Naar mijn kleine ventje mogen kijken is natuurlijk altijd fijn! Mijn bloeddruk bleek veels te hoog. Wellicht kwam het door de spanning dus eerst de echo. Helaas bleek na een hele mooie echo mijn bloeddruk alleen maar hoger te zijn en dus moet er overlegd gaan worden. Inmiddels waren mijn bloeduitslagen ook binnen en was mijn nierfunctie iets gedaald en de hoeveelheid eiwitten in mijn urine toegenomen. Na overleg met een collega gynaecoloog werd ook mijn nefroloog betrokken in het overleg. Hij gaf aan dat de hoge bloeddruk wel “een ding” is, aangezien ik net de week ervoor omhoog was gegaan met de bloeddrukverlagers. Een mogelijkheid zou zijn om andere bloeddrukverlagers te gaan gebruiken, maar daarvoor moest ik opgenomen worden. *SLIK*
Er moet weer verder overlegd geworden en ik moet even in de wachtkamer wachten. Ik kan Jan even appen die inmiddels al twee uur in de auto zit te wachten… En verder is het vol spanning wachten wat er gaat gebeuren. Weer terug bij de gynaecoloog vertelde ze dat ik andere medicatie ga krijgen, en dat ik daarbij opgenomen ga worden. Ik schrok ervan… Die had ik totaal niet zien aankomen. Maar het belangrijkste is dat met mijn kleine ventje alles goed gaat. En als dat betekent dat ik de laatste weken van mijn zwangerschap in het ziekenhuis moet doorbrengen dan doe ik dat met alle liefde.
Ik word gelijk doorgestuurd naar de afdeling verloskunde. Onderweg bel ik met Jan om te vertellen dat ik opgenomen ga worden en vraag hem naar huis te gaan en even wat spullen op te halen. Vervolgens loop ik behoorlijk onthand de afdeling op en word ik naar een kamer gebracht. En daar zit ik, enigszins verloren, naar buiten te kijken. Wat gaat er allemaal gebeuren…
2 reacties op “-24- 2 april, een jaar geleden”
Ach lieve Suuz. Nog zo vol goede moed. Herbeleef ook deze spannende dagen met Matz nog lekker warm in je buik als iets fijns. Nog niet wetend welk verdriet jullie te verwerken krijgen. Dikke knuffel van Florence voor jullie allebei
Jouw verhaal lezend ga ik 38 jaar terug de tijd in. Ik vind het heel dapper dat jij hier zo over schrijft. Wij wensen je alle goeds toe.