In mijn vorige blog schreef ik over mijn vrij plotselinge opname in het ziekenhuis. De eerste dagen voelde ik me teveel. Ik lag in het ziekenhuis, hield een bed bezet, verplegers, verpleegsters, artsen hielden zich met mij bezig en voor mijn gevoel was er nog niet zoveel aan de hand, althans, ik voelde mij niet anders dan de weken ervoor. De arts gaf aan dat er op dat moment ook nog niet zoveel aan de hand was, alleen de hoge bloeddruk en het eiwitverlies in de urine kunnen komen van mijn nierfalen, maar het is ook een teken van zwangerschapsvergiftiging. En aangezien zwangerschapsvergiftiging ineens kan omslaan en er dan gelijk gehandeld moet worden, was het ziekenhuis voor mij de beste plek.
Het weekend in het ziekenhuis heb ik me wat ongemakkelijk gevoeld. Het gevoel dat ik daar niet hoorde, ik voelde mij niet anders dan de dagen ervoor. En toch voelde het stiekem ook heel goed dat ik opgenomen was. Veilig, in het ziekenhuis waar Matz en ik allebei goed in de gaten gehouden konden worden. Onder een vergrootglas kon er immers niet zoveel meer fout gaan…
Het fijnste aan de tijd in het ziekenhuis was dat er elke ochtend een CTG gemaakt werd, een hartfilmpje van mijn zoontje. 30 tot 60 minuten luisteren naar het prachtige geluid van zijn hartslag, een betere start van mijn dag kon ik me niet wensen. Maandag 5 april werd er na overleg met verschillende artsen besloten dat ik sowieso tot aan de bevalling in het ziekenhuis zal blijven. Ook werd er besloten dat ik de longrijpers voor Matz zou krijgen. Mocht hij om welke reden dan ook toch eerder moeten komen, dan heeft hij dat in ieder geval vast mee.
Dinsdag 7 april hebben we een hele spannende dag. Mijn nierfunctie is in het weekend gezakt van 21% naar 18% en de eiwitten in mijn urine namen toe. Omdat de kans steeds groter werd dat ons zoontje eerder gehaald zou moeten worden hebben Jan en ik die dag een rondleiding gekregen op de afdeling neonatologie. Ik kan nog voelen hoe het was om daar rond te lopen. Zo ontzettend confronterend om op deze afdeling te kijken. Mijn kleine ventje, toen nog veilig in mijn buik…. Op de afdeling neonatologie lagen kindjes, baby’tjes, zo ontzettend klein aan allemaal toeters en bellen. De toeters en bellen die nodig waren om die prachtige kleine kindjes in leven te houden en te helpen om groter en sterker te worden. En als ons ventje met 32 weken al geboren zou worden, zou ook hij daar de eerste weken moeten liggen, aansterken en groter worden.
Ik weet dat Jan en ik het er samen over hadden en ik aangaf hoe lastig het zou zijn als ons zoontje in het ziekenhuis zou liggen en wij thuis zouden zijn. Hoe moeilijk het zou zijn om je eigen kleine kindje in het ziekenhuis achter te laten terwijl wij naar huis zouden gaan om daar te slapen…. Hoe heb ik daar bang voor kunnen zijn als het scenario nog vele malen erger kon zijn dan een paar weken ziekenhuis. Hoe….
Die avond kwam de gynaecoloog die we het vaakst gezien hadden nog even langs op de afdeling. Hij wist mij gerust te stellen dat het goed zou komen. Elke dag langer in de buik zou mooi meegenomen zijn, maar het doel was om mijn nier te behouden…Eigenlijk was de nefroloog aan zet… Als het voor mijn gezondheid beter was dat Matz geboren zou worden dan gingen we dat doen. Ik denk dat de gynaecoloog die bij ons was een voetbalfan was, want hij legde het uit aan de hand van een voetbalwedstrijd. Waar in de wedstrijd we zaten, bepaalde hoe Matz geboren zou worden. In de eerste helft hadden we nog alle tijd, in de tweede helft moesten we wat gaan helpen en mochten we in de blessuretijd zitten, dat werd hij gelijk gehaald.
Woensdagochtend zaten Jan ik buiten van het zonnetje te genieten en eigenlijk hadden we beide het gevoel dat Matz die dag geboren zou worden. Rond de middag zouden we de laatste uitslagen krijgen en hoorden we wat er ging gebeuren. Beide een verkeerd voorgevoel, want de uitslagen waren stabiel en dus waren we weer voor een dag goedgekeurd. En aangezien elke dag extra mooi meegenomen was, waren we daar blij mee.
Donderdag 9 april, een veel groter contrast met de vrijdag kan er bijna niet zijn. Zoals elke ochtend kreeg ik ook deze ochtend weer een ctg en heb ik weer een poos naar het prachtige geluid van Matz zijn hartje mogen luisteren. Ook had ik deze ochtend nog een echo gepland staan. Matz deed heten super, groeide mooi in zijn eigen groeicurve en ook de doorbloeding van de navelstreng was goed. Ik kreeg weer mooie foto’s mee en de middag heb ik nog mogen genieten van het heerlijke getrappel in mijn buik, vol energie en vol kracht…
1 reactie op “-25- Mijn onzekere week in het ziekenhuis”
Suzanna en Jan, als ik dit lees krijg ik direct weer dat misselijke gevoel.
Ik weet nog dat Sytske mij die avond een foto stuurde van de ego.
Alles goed gaf ze aan!
En de volgende dag om een uur of vier een app. Verschrikkelijk nieuws .bel mij niet ik kan niet praten.
Matz heeft het niet gehaald.
Ik kan nu ook alleen maar zeggen,
We denken aan jullie!
Liefs tante Ine
.