Hoe mijn wereld ineens gitzwart werd… Of ineens. Dat weet ik eigenlijk niet. Als ik alles met mijn volle bewustzijn had meegemaakt zeker weten van wel, maar ons lijf zit zo ingenieus in elkaar dat we onszelf beschermen. Althans, proberen zoveel als mogelijk. Ook dat ingenieuze lichaam is niet tegen alle stormen opgewassen…
Het was vrijdag 10 april 2020, de achtste ochtend op rij dat ik in het ziekenhuis wakker werd. En hoe anders het ook is dan thuis, je krijgt een soort van dagritme, soort ritueeltjes. Ik was altijd al heel vroeg wakker. De ene nacht vroeg wakker na een nacht redelijk goed slapen en de andere ochtend wakker na een slechte nacht. Het wisselde zich elkaar af en aangezien er overdag best even de tijd voor een dutje was, was het prima vol te houden.
Ook deze ochtend, vroeg wakker en wachten op de medicatie, een ontbijtje en de bloedprikkers. Elke ochtend ging ik na het ontbijt even douchen of opfrissen, aankleden en vervolgens werd ik door een verpleegster aan de ctg gelegd. Ik vond het heerlijk, luisteren naar het prachtige geluid van een hartslag. De hartslag van mijn zoontje, mijn zoontje die het zo ontzettend goed deed!
Ik wilde net gaan douchen toen de verpleegster kwam. Vroeger dan anders deze keer. Toch eerst maar even onder de douche en daarna zou ze terugkomen. Onder de douche praat ik tegen mijn zoontje, wrijf wat over mijn buik, maar het blijft heel rustig. Ik voel niks. Zo frustrerend, heb hem sinds ik wakker ben nog niet gevoeld. En dat terwijl hij de dag ervoor nog zo heerlijk druk was! De donderdag was de ctg prachtig, kregen we een goede echo te zien en heb ik de hele dag mogen genieten van het getrappel in mijn buik. En dat gaf vertrouwen.
Na het douchen was ik blij dat de verpleegster er snel was voor de ctg. Inmiddels wist ik precies wat de bedoeling was, legde de banden vast klaar en ging liggen zoals altijd. Maar vanaf dat moment ging het anders, anders dan de ochtenden die ik daarvoor in het ziekenhuis had gehad. De verpleegster kon namelijk de hartslag van mijn zoontje niet vinden. Ik gaf aan dat hij normaal met zijn rugje naar de rechterkant lag, maar daar was zijn hartslag niet te vinden. En terwijl ik dit typ voel ik weer de spanning die ik toen voelde. Het gevoel dat de grond onder je vandaan zakt.
Totdat ze gelukkig een hartslag vond. Zachtjes, niet vol kracht, maar wel een hartslag. Even een zucht van opluchting en weg was de hartslag weer. Maar ik had hem gehoord, dus het was goed. Of naja goed… ik was gespannen, maar hield me vast aan het korte moment dat we even zijn hartslag hadden gehoord. De arts werd erbij gehaald en al snel kwam ook de gynaecoloog met het echo apparaat om te zien hoe hij lag en zijn hartje te vinden. Op de echo werd zijn hartje gelukkig snel gevonden, maar de hartslag was laag. Tussen de 100 en 110 slagen per minuut. Voor een ongeboren babytje zou de hartslag moeten zitten tussen de 140 en 160…
De verpleegster moest er de hele tijd bij blijven om het ctg apparaat goed vast te houden zodat de hartslag ‘in beeld’ bleef. De arts kwam al snel terug om te vertellen dat ik niet meer mocht eten en drinken voor het geval ze hem toch moesten gaan halen, en ik moest mijn vriend maar vast naar het ziekenhuis laten komen. Ik heb mijn vriend gelijk een appje gestuurd of hij naar het ziekenhuis wilde komen. Bellen kon ik niet, ik was zo ontzettend gespannen dat ik bij het eerste woord wat ik uit zou brengen in huilen zou uitbarsten en dat wilde ik niet… Er was immers niks aan de hand, dus geen reden om te huilen…
Na een poosje komt de verpleegster weer binnen en neemt het van Jan over. Door de beweging zijn we de hartslag even kwijt, en ik voel me met de minuut paniekeriger worden. Het zal iets voor half twaalf geweest zijn als de gynaecoloog binnenkomt en zegt dat we er een eind aan gaan breien, ze gaan hem halen. Paniek, gedachten en alle vragen vliegen in mijn hoofd in het rond. En achteraf denk ik dat daar ergens het moment is geweest dat ik ben ‘uitgecheckt’. Wat moest ik, wat gebeurde het? Ik was in het ziekenhuis, ze hielden alles in de gaten en de enige zorgen waren om mijn nier. Niet om ons zoontje. Ademhalen en doen wat ze zeggen, dat is alles!
Nog voor ik iets heb kunnen vragen of zeggen staan er al een aantal verpleegsters in de kamer. De ctg wordt afgesloten, ik moet mijn kleren uit (dit doe ik overigens keurig voor het raam… en als ik me dat bedenk trek ik de gordijnen dicht waardoor niemand meer ziet wat die aan het doen is… dus dan maar weer open), een operatiepakje aan, het bed weer in en daar gingen we. Met een spoedgang richting de OK.
De OK binnenkomen is overweldigend. Heel veel mensen, iedereen doet zijn ding, echt een geoliede machine. Ik verplaats mezelf naar de operatietafel en de anesthesist zegt me dat hij één poging gaat doen om een ruggenprik te zetten. Meer tijd is er niet dus als het niet lukt zal ik een narcose krijgen. Hij zegt nog dat het in de twintig jaar dat hij dit doet maar een keer niet gelukt is waarop ik hem vriendelijk verzoek het daar voor nu dan ook maar bij te laten. De enige gedachten die dan nog door mijn hoofd gaan zijn ‘ademen’…. Adem in, adem uit, adem in, adem uit etc. Tot hij zegt dat het gelukt is en ik het heerlijk warm voel worden in mijn benen. Ze brengen een katheter in en voor mijn gevoel lig ik de hele operatie met mijn benen wijd. Dit was uiteraard niet het geval, maar dat was het laatste wat ik voelde voor de ruggenprik zijn werk deed.
En dan begint het, de keizersnee. Ze gaan ons kleine ventje halen. Wachten…. Wachten… Ondertussen wordt wat verteld wat ze doen en tegen de tijd dat ze hem uit mijn buik kunnen halen doen ze het doek een beetje naar beneden. Ik zie er niks van, maar kan alleen maar wachten tot ik hem hoor. Zo hoort dat, dat heb ik altijd bij geboortes gezien. Een baby gaat gelijk huilen als hij geboren is. Als hij uit de warme buik de koude lucht in komt… Maar het bleef stil. Oorverdovend stil. Een stilte die pijn doet, die voor paniek zorgt, die niet uit te leggen is.
Het eerste moment dat ik mijn prachtige ventje kan zien is als de gynaecoloog hem aan de kinderarts geeft. Zo prachtig, helemaal af, volmaakt…. Maar zo klein, heel bleekjes en zo slap…
Het kinderteam stond klaar op de OK en daar ze gingen gelijk aan de slag. Geen seconde heb ik mijn ogen van mijn ventje afgekregen. Terwijl ze mij verder aan het dichtmaken waren lag mijn zoontje daar te vechten voor zijn leven. En hij niet alleen, het hele team.
Ze starten vrijwel gelijk met reanimeren. En ik lig te kijken, ik kan niet anders dan toekijken met zoveel angst. Wanneer zeggen ze nou dat hij het zelf doet, wanneer zeggen ze dat het goed gaat, wanneer zeggen ze dat het goed komt…. Minuten tikken weg, minuten tussen hoop en vrees. Zoveel angst, het kan niet dat het niet goed komt. Hij is perfect, volmaakt. Hij heeft zelfs al mooie krulletjes en een prachtig wipneusje. Maar ze gaan maar door.
De kinderarts komt bij ons om te vertellen wat ze aan het doen zijn en vraagt hoe ons zoontje heet. Ons zoontje heet Matz, Matz Julan. De kinderarts verteld dat Matz heel hard aan het vechten is, maar dat het heel spannend is. Matz laat zelf weinig zien. Hij reageert op de medicatie, maar zakt daarna ook weer weg. Ik heb geen benul van tijd en kan je niet vertellen hoeveel tijd er zat tussen het moment dat de arts kwam vertellen dat het heel spannend is en het moment dat ons verteld werd dat zijn hartje weer gestopt is met kloppen en ze hebben moeten laten gaan. Mijn prachtige zoontje hebben ze moeten laten gaan. Het mooiste wat me ooit is overkomen, ik ben mama is tegelijk de grootste pijn. Mijn prachtige mooie zoontje Matz is 51 minuten na zijn geboorte overleden.
3 reacties op “-26- Hoe mijn wereld ineens gitzwart werd…”
Tijdens het lezen van jullie verhaal word ook ik intens
verdrietig .
Het laat ook mij nooit meer los.
Zo niet eerlijk..
Maar ik heb zoveel respect voor jou hoe jij je verhalen deelt en beschrijft.
Voor jou en jan veel liefs.
Xx je nicht Astrid
Een tijd die je niet wilt vergeten, maar ook niet vergeet. Ik vind het heel knap dat je hier zo over schrijft. Ik denk ook dat wij beschermt worden dat we niet bij volle hoeven te voelen wát we zouden moeten voelen. Het zou niet moeten gebeuren, maar het gebeurt. Matz is en blijft ook al is hij niet bij je. Toch blijft hij bij je de rest van je leven.
Liefs uit Zwolle
Helemaal mee eens Ina! Ik zou het ook niet willen vergeten en niet overgeslagen willen hebben!