Het is alweer even geleden dat ik heb geschreven over de niertransplantatie. De laatste weken stond voor mij vooral in het teken van mijn zoontje Matz. De geboortedag samen met de sterfdag, de hele periode eromheen in het ziekenhuis, de week dat Matz bij ons was tot het verschrikkelijke moment dat we afscheid moesten nemen. In mijn vorige blog schreef ik over de dag van de geboorte en het overlijden, de week daarna tot het afscheid gaat wellicht nog komen, maar op dit moment lukt het me nog niet om daar woorden aan te geven.
Ondertussen ben ik natuurlijk ook nog aan het wachten op de niertransplantatie. Hier was de afgelopen weken weinig ruimte voor in mijn hoofd, maar begint gelukkig weer wat meer te komen. Aankomende zaterdag krijg ik mijn tweede vaccinatie en daarna moet ik nog minimaal twee weken wachten voor ik geopereerd kan worden. En dat voelt heel erg alsof ik in de wachtstand sta. Ik geloof er heel erg in dat de niertransplantatie de eerste bal is die moet gaan rollen en dat er daarna veel meer zullen volgen.
En ergens klopt dat… zelfs zonder rouw en zonder depressie zou het een uitdaging zijn om met een nierfunctie van 7% de dagen door te komen, maar door te zeggen dat ik in de wachtstand sta doe ik de mensen hier, maar zeker ook mezelf tekort. Want hoewel het me absoluut niet snel genoeg gaat, er worden wel stapjes gezet. Klein, maar vooruit…
Vandaag kreeg ik van mijn zus het bericht dat ze een brief van het UMCG heeft gekregen met daarin dat ze officieel is goedgekeurd om haar nier aan mij te doneren. Zo bijzonder, zo speciaal! Een nier, mijn zus gaat een van haar nieren aan mij geven. Geen paar schoenen, maar een nier. Ik blijf het iets ingewikkelds vinden. Het is van mij van zo groot belang om verder te kunnen leven, leven met kwaliteit… en er zijn momenten dat het me aanvliegt, ik de dankbaarheid voel en het tegelijk heel moeilijk vind dat mijn zus dit voor mij wil doen. Maar er zijn ook momenten dat ik er niks bij voel.. Het allemaal zo ontzettend ver weg voelt.
Ik omschreef het laatst alsof ik in de mist sta, koud, donker en alleen met om me heen schimmen. Soms worden ze iets duidelijker en voel ik de spanning van de naderende transplantatie en wat me dat allemaal gaat opleveren, en bij momenten voelt alles zo donker en ver weg. En dat vind ik zo moeilijk. Mijn zus weet hoe belangrijk de transplantatie voor mij is en hoe dankbaar ik ben dat zij dit voor mij wil doen, maar ik haat het dat die *** depressie nog niet vertrokken is, de mist nog niet opgetrokken is.
Maar ik weet het, hoe harder mijn verzet hoe moeilijker het gaat worden. Dag voor dag, moment voor moment en heel hard hopen dat er heel snel een telefoontje komt met een datum… Een datum waarop die grote bal kan gaan rollen!
2 reacties op “-27- De wachtstand…?”
Oh spannend allemaal, hopen dat dat balletje snel gaat rollen en dat het je gaat brengen waar je het voor doet. Super van marije dat ze deze grote stap neemt om jou te kunnen helpen.
Voor jullie beiden duim ik dat alles snel mag gaan gebeuren maar ook dat alles goed blijft gaan na tijd.
Heel veel liefs en dikke knuffel voor jullie beiden
Dankjewel! Dag voor dag en stap voor stap! 😊