-30- Moederdag als onzichtbare mama

Ik wist dat deze dag zou komen… De afgelopen weken is er al niet meer omheen te komen. Winkels, reclame, overal is het te zien, moederdag. En toch…ik sta vanmorgen op en dan, alsof er een waterval aan emoties over me uit gestort wordt. Zoveel pijn, intens verdriet en zo ontzettend eenzaam. Het is moederdag en ik mag mama zijn van het allermooiste ventje wat ik ooit heb gezien, en toch, de leegte is immens. Het gapende gat in mijn hart vult zich met tranen, als zoute tranen in een open wond.

Mama zijn zonder je kindje in je armen, nooit geweten dat het zo moeilijk zou zijn. Moederdag, wat je er ook van denkt, een commercieel gebeuren, elke dag is moederdag of een speciale dag… Ik geloof dat elke mama zoveel liefde en trots voelt als haar kindje speciaal voor deze dag een mooie tekening heeft gemaakt en een heerlijk (of mislukt) ontbijtje op bed komt brengen. En ik hoor niet het stiekeme gerommel in de keuken, maar ik steek een kaarsje aan voor mijn prachtige zoontje en kijk naar de mooie foto’s. En het gapende gat vult zich met tranen, en ik ben blij als ik af en toe ook dat beetje trots mag voelen. Trots op onwijs mooie zoontje, mijn zoontje die mij de prachtige titel ‘Mama’ heeft gegeven.

Het kost me moeite om rustig te worden. En ik weet dat het moet, het is nog vroeg en er ligt nog een hele dag voor mij. Een moeilijke dag, vast. Maar ik wil zo graag dat de pijn en het verdriet deze dag steeds wat meer ruimte gaan maken om de liefde te voelen. De liefde voor Jan, mijn steun en toeverlaat. Ik had me geen beter papa voor mijn zoontje kunnen bedenken. Samen gaan we deze dag doorkomen, op en af, tranen en een lach, stilte en het verhaal, maar bovenal samen.

Moederdag heeft twee kanten. De voor mijn overheersende kant, het verdriet en gemis van mijn eigen zoontje. Maar ik ben  me heel bewust en heel dankbaar dat ik mijn eigen moeder en lieve schoonmoeder nog zo dichtbij me heb! Koesteren, liefhebben en genieten, want een ding is zeker. Het leven is oneerlijk en onvoorspelbaar maar te mooi om zomaar voorbij te laten gaan.  En al zijn het voor mij nu alleen nog de kleine dingetjes die ik zie, ik zie ze en ik kan me eraan vasthouden. Stap voor stap!

3 reacties op “-30- Moederdag als onzichtbare mama”

  1. En stap voor stap kom je er wel. Vasthoudend aan de kleine lichtpuntjes die je nu kunt zien en voelen.
    Het gaat allemaal goed komen.
    Liefs en een dikke knuffel van mij

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *