Wauw, wow, jeetje… ik weet niet zo goed welk woord er hoort bij dit gevoel. 17 mei, precies drie maanden geleden liep ik ’s ochtends om 11.00 uur het UCP (universitair centrum psychiatrie) binnen. Twee, drie weken en dan zou ik wel weer thuis zijn had ik in mijn hoofd zitten. Inmiddels ben ik drie maanden verder, veel gebeurd, ook veel nog niet gebeurd, maar nog steeds opgenomen.
Toen me al redelijk snel duidelijk werd dat ik de 2 á 3 weken beter uit m’n hoofd kon zetten, dacht ik dat het realistischer zou zijn dat ik opgenomen zou zitten tot mijn transplantatie en van daaruit naar huis zou gaan. Na de transplantatie zou ik weer de energie hebben om verder te herstellen… Herstellen van de transplantatie en verder herstellen van mijn depressie. Maar ik had niet bedacht dat ik drie maanden later nog steeds geen duidelijkheid zou hebben over de transplantatie. Sterker nog, ik had verwacht dat ik de transplantatie inmiddels al wel achter de rug zou hebben. Was die weer, mijn verwachtingen…
Toen ik drie weken geleden bij de nefroloog was kreeg ik te horen dat het dna-onderzoek wat gedaan werd afgewacht moest worden voor de transplantatie. Toen in maart besloten werd om een dna-onderzoek te doen was de reden daarvoor onze kinderwens. Dit onderzoek had daarom geen haast en kon enkele maanden duren. Nu het onderzoek toch belangrijk was voor de transplantatie was het gelukkig mogelijk om er wat haast achter te zetten. Terugkomend op de afdeling na de afspraak van de nefroloog was ik teleurgesteld… Ik had zo gehoopt duidelijkheid te krijgen wanneer de transplantatie gaat plaatsvinden… en nu wist ik alleen dat mei hem sowieso niet gaat worden en hopelijk juni haalbaar zou zijn.
Ik vond niet dat ik teleurgesteld mocht zijn, iedereen doet zijn uiterste best en ik ben blij dat ze alles uitsluiten. Een van mijn grote angsten is dat ik de nier van mijn zus krijg en zij zelf in de toekomst iets met haar nier zou krijgen. Geen idee wat ik dan zou moeten… En toch is de teleurstelling logisch en mag het er ook zijn, voor mij hangt er zoveel van die transplantatie af. Het gebrek aan energie, constant moe zijn waarbij het doorkomen van de dag al een opgave opzich is, maakt het niet makkelijker te herstellen van die depressie.
Toen mij duidelijk werd dat de transplantatie nog wat langer zou gaan duren begon het toch wat te borrelen. Wat ga ik doen, blijf ik hier, ga ik naar huis, kan ik überhaupt al naar huis. Hoe gaan mijn komende maanden eruit zien? Ik zou zo graag weer wat controle willen, de touwtjes weer in eigen handen. Dus in gesprek met de psychiater, wat zijn de mogelijkheden. En dat waren er drie. We hebben ze besproken en vandaag tijdens de behandelplanbespreking zou ik de keuze maken. Ondertussen had ik afgelopen vrijdag nog een afspraak bij de nefroloog, die een week naar voren was gehaald, dus ik had goede hoop dat er meer duidelijk zou zijn over het dna-onderzoek en dat me dat zou helpen bij mijn keus.
Helaas… Er was inderdaad nieuws, maar niet de duidelijkheid waar ik op gehoopt had. Een ingewikkeld verhaal, maar het dna-onderzoek was binnen en er was iets te zien. Alleen niet duidelijk het een of het ander, dus is er nu extra onderzoek nodig om bepaalde dingen uit te sluiten. Vraag me nog niet precies hoe of wat, maar ik hoop dat het onderzoek snel volgt en ik hoop nog veel meer dat ik snel de duidelijkheid krijg over wanneer ik getransplanteerd kan worden.
Helaas hielp het me niet echt bij het maken van mijn keus, dus besloten het gesprek vandaag open in te gaan, zonder een keus. Misschien dat tijdens de behandelplanbespreking er een plan zou ontstaan, en zo niet dat blijf ik even zitten waar ik zit tot ik wel weet wat ik wil. Gelukkig heb ik hele prettige behandelaren om me heen en vertrouw ik op hun advies. En dat is een verhuizing naar de open afdeling. En dat de afdeling open is vind ik niet spannend, ik heb nu immers ook de vrijheid om naar buiten te gaan, maar weer een nieuw team leren kennen zie ik wel wat tegenop. Maar de afgelopen drie maanden is me dat al twee keer gelukt, dus de derde keer moet ook goedkomen. En hopelijk gaat dit een mooie tussenstap zijn voor mijn doel om weer fijn naar huis te gaan!
4 reacties op “31- 3 maanden in opname…”
Ik vind het zo knap, jouw verhaal jouw beleving..
Zo bijzonder allemaal.
Dikke kus van je nicht
Dankjewel! 😘
Suzanna,
Je neemt ons mee in je reis naar lichamelijk en geestelijk herstel en dat vind ik zo knap. Je openheid, je manier van schrijven vind ik fantastisch.
Dikke kus,
Renate
Dankjewel! Wat lief!