En daar was het heel lang verwachte telefoontje. We hebben de transplantatie gepland op 15 juni. Op 15 juli? Nee, op 15 juni…. Oooooh… dat is heel snel. Ja, dat klopt, dat is al heel snel.
Ik weet niet te vertellen wat er allemaal door mijn hoofd ging. Echt in staat om nog een normaal gesprek te voeren en vragen stellen was er niet meer bij. Mijn hoofd overstroomde, net als mijn ogen. Nadat ik opgehangen had kwamen de tranen. Als iemand me op dat moment had gezien had hij vast gedacht dat ik net iets heel ergs gehoord had, maar het was de ontlading. Zo lang heb ik gewacht op dat telefoontje, en het moment dat ik hem absoluut niet had verwacht, kwam die.
De dag ervoor, woensdag 2 juni moest mijn zus “even” op en neer naar Groningen om een Coronatest te doen. Om het woordje “even” te verduidelijken, twee uur heen en twee uur weer terug. Mijn zus twee weken daarvoor een positieve Coronatest gehad en nu moest gemeten worden wat de CT-waarden zijn. Pas als deze 30 of hoger zijn kan de transplantatie doorgaan. En omdat de GGD zo ontzettend meewerkend was, moest mijn zus de test in het UMCG zelf komen doen.
Voor de donderdag erna stond een belafspraak met de nefroloog gepland en dan zouden we horen of de waarden goed waren en als dat het geval zou zijn, kon de transplantatie gepland worden. Aan het einde van de woensdagmiddag belde mijn zus. Ze had al bericht gehad van de arts dat de uitslag nog niet goed was, de CT-waarden waren nog 28 en dus kon er nog niet gepland worden. Een domper…. Maar de viroloog in het UMCG had aangegeven dat de waardes volgende week goed zouden zijn, dus dan moest mijn zus weer even op en neer naar het UMCG voor de test en kon er hopelijk dan gepland worden. Een domper, maar toch was het einde van het wachten nu echt bijna in zicht…
Dat het telefoontje de dag erna van het UMCG zou komen was totaal onverwacht. Maar jeetje, wat een goed nieuws. Eindelijk… eindelijk duidelijkheid en de transplantatie die ik zo hard nodig heb om weer verder vooruit te kunnen gaan. Nog een kleine maar…. De CT-waarden moeten volgende week 30 of hoger zijn. Maar daarin vertrouwen we maar op de deskundigen!
Nadat ik opgehangen had en alleen nog maar kon huilen heb ik Jan gebeld. Videobellen wel te verstaan waardoor hij een huilende Suz zag en hoorde… Snik snik… de operatie is gepland! Weinig woorden gedeeld, ongeloof en ontlading. Emoties vlogen alle kanten op. Vooral veel tranen en na een poos komt ook de spanning erbij. Het gaat echt gebeuren en ik vind het doodeng. En tegelijk kan ik niet wachten…
Een datum om naar toe te leven, en een datum heel dichtbij!
4 reacties op “-33- En daar was ineens dat ene telefoontje..”
Jeetje, wat ben ik ontzettend blij voor je dat het bijna zover is. Ik duim mee dat de waarden bij je zus goed zijn volgende keer. Wat een spanning voor jou, Jan en jouw ontzettend lieve zus en de hele familie.
Tof dat je het plaatje hebt geplaats waar de nieuwe nier komt. Dat had ik nooit verwacht dat ze dat zo doen. Weer wat geleerd!
Voor beiden heel veel succes en het komt vast allemaal goed. Het is jullie gegund dat het allemaal goed gaat. Op naar een saus 2.0
Jeetje wat snel.
Marije en Suzanna succes!
Lieve meiden,
Echt geweldig nieuws.
Maar ook erg spannend voor iedereen om jullie heen..
😘😘x Astrid