Nog zes nachten slapen, nog zes!! En dan zou mijn leven veranderen. Nog geen idee hoe, maar hij zou veranderen! Eindelijk de langverwachte niertransplantatie… Doodeng en toch keek ik er ontzettend na uit! Keek? Ja keek…

Ik wacht nog steeds op de transplantatie, alleen worden die zes nachten er wat meer. Vanmiddag kreeg ik het telefoontje dat de waardes van mijn zus tegen ieders verwachting nog niet goed zijn (29 ipv 30) en dus de transplantatie volgende week niet door kan gaan.

Don’t Shoot the Messenger… niemand kan er iets aan doen. Ook niemand had dit verwacht, anders hadden ze hem natuurlijk niet gepland voor aankomende dinsdag. Maar ik stortte in… Waarom kan er niks even een beetje meezitten. Alles wat fout kan gaan, dat gaat ook fout. Het zou fijn zijn als die verrekte ‘duivel’ is klaar met mij was en het voor een poosje mee mag zitten.

Gister in gesprek met mijn psychiater een mooi plan gemaakt, vrijdag zou ik naar huis om vervolgens maandag in het UMCG opgenomen te worden en van daaruit weer naar huis… En nu? Geen idee… Vanavond balen, huilen, boos, verdrietig en teleurgesteld zijn en morgen hopelijk met iets meer rust weer vooruit kijken en een ander plan maken.

Ik weet het, de transplantatie komt en het gaat beter worden. Maar voor nu zie ik het even niet en voor nu vind ik dat ook even oké…