Ondertussen dat ik van mezelf baal speelt er zich nog een andere strijd af in m’n hoofd. Die tussen alle lieve en super goed bedoelde woorden en hoe het voor mij is. Ik weet heel goed dat de transplantatie er komt…. En ook dat dat het niet heel lang meer gaat duren, maar toch heb ik moeite om deze tegenslag te verwerken. En ik vind het super lastig om te schrijven, want ik kan je niet in woorden vertellen hoe goed het me doet dat er zoveel mensen zijn die meeleven, maar de aanmoedigende woorden dat het vast snel komt zorgen ook voor een strijd in mijn hoofd.  Want tuurlijk, het komt goed, en vast ook snel, maar voor nu is het gewoon hartstikke kut. Niet alleen de transplantatie wordt uitgesteld, ook mijn ontslag uit de kliniek en mijn start met een nieuw leven. En voor mij is dat een stuk groter dan alleen de datum van de operatie. Het is flink incasseren… en het blijkt dat ik daar iets meer tijd voor nodig heb dan dat ik zou willen, wat ik denk dat de mensen om mij heen verwachten… of eigenlijk ikzelf verwacht dus!