Vandaag een week geleden ontslagen uit het UCP  en vandaag de dag dat ik weer opgenomen ga worden. Deze keer in het UMCG voor de niertransplantatie die voor aankomende maandag gepland staat.

Ik had er naar uitgekeken een weekje thuis te zijn. M’n eigen plekje, samen met Jan en de diertjes… maar wat is het me deze week tegengevallen. Mijn verwachtingen waren vast weer te hoog en ook de spanning voor de transplantatie nemen steeds verder toe. Ik vind het eng, doodeng. Niet alleen de operatie, maar zoveel meer.

Gaat het deze keer wel echt door? Hoe gaat het met mijn zus… zij doet dit voor mij, om mij weer een beter leven te geven! En dan de periode na de transplantatie… Gaat de nier het goed doen? Hoe ga ik me voelen? Hoe ga ik op alle medicijnen reageren? Hoe gaat mijn depressie verder? Ga ik na de opname gewoon naar huis zoals ik graag wil? Zoveel vragen, zoveel angsten en ik ga er pas in de loop van de tijd antwoorden op krijgen. Ik moet het stap voor stap doen, kleine stapjes. Alles op me af laten komen en vertrouwen op de mensen om me heen!

Vandaag is de dag van de opname. Eigenlijk meer een dagje ziekenhuis want vanavond mag ik weer naar huis voor het weekendverlof om er vervolgens zondag weer te zijn. Hoe vandaag er precies uit gaat zien? Geen idee. Of najah, een klein beetje. Ik weet dat er nog een keer een hartfilmpje en longfoto gemaakt gaan worden. De chirurg zal langskomen en er zal uiteraard bloed geprikt worden… En verder moet ik het maar gaan zien!