Ik vind het lastig om te schrijven over de week na mijn transplantatie. Het is zo’n ontzettende rollercoaster waarin ik alle kanten werd en nog steeds word opgeslingerd. Mijn grooste angst was dat er iets ergs met mijn zus zou gebeuren tijdens de operatie.. Ik ben zo blij dat dat allemaal goed gegaan is en dat de mensen in het UMCG me dat ook echt met eigen ogen hebben laten zien. Na het bezoekje aan mijn zus werd ik naar mijn eigen kamer gebracht. Het was een tweepersoonskamer, maar omdat mijn buurman die nacht ervoor verhuisd was had ik de kamer voor mijzelf. Gezien mijn hele situatie had de verpleging zondag al aangegeven dat wanneer ik het prettiger zou vinden om alleen op een kamer te liggen, dit te regelen was. Aangezien ik dit heel lastig vind om aan te geven, kwam dit eigenlijk wel heel goed uit en had ik toch de kamer voor mezelf. Eenmaal geïnstalleerd kwam Jan de kamer binnen. De opluchting, de liefde, de blik in zijn ogen… Hoewel ik best wat stukken kwijt ben, vergeet ik die blik nooit weer. Mijn grootste steun, mijn grootste liefde, ik moet en ik ga er alles aan doen om vanaf hier weer stappen vooruit te zetten.

De eerste avond is Jan bij mij gebleven en ook mijn zus Anneloes is nog even langs geweest. Heel veel kan ik mij er niet meer van herinneren… Wel weet ik nog de paniek die ik had toen ik na het bezoekuur bedacht dat het misschien wel lekker was nog even een appel te eten. Ik had de hele dag nog niet gegeten, dus dacht een appel valt niet te zwaar en wel even weer iets in mijn maag. Het eerste stukje was oké, het tweede stukje viel al iets minder goed en halverwege het derde stukje werd ik zo misselijk dat ik bang was dat ik het niet meer binnen zou kunnen houden. En dan lig je, alleen, net geopereerd, vast aan allerlei kabels en geen bakje in de buurt. Dus de bel indrukken… nog een keer… nog een keer… Geen idee of het iets uitmaakt, maar ik heb die knop wel vijf keer ingedrukt. Opgelucht dat er iemand kwam en me een bakje gaf voor het geval dat en medicijnen tegen de misselijkheid aan mijn infuus toevoegde. Ik als beelddenker zag het al helemaal voor me hoe dat zou gaan. Blij dat de misselijk na een poosje afzakte… Morgen een nieuwe dag om te proberen iets te eten.

Dinsdagochtend, na een nacht met heel veel onderbrekingen had voelde ik me aanzienlijk minder moe dan voor de operatie. De pijn was met de morfinespuitjes best te doen en ook het ontbijt smaakte redelijk. Een beetje het gevoel alsof ik onder een truck gelegen had, maar zelfs dat voelde al beter. Deze ochtend werd er voor het eerst bloed geprikt en werd de enorme hoeveelheid urine die ik de eerste dag geproduceerd naar het lab gestuurd. De nier is op de OK al begonnen met het produceren van urine en heeft de eerste dag ontzettend hard gewerkt (9,7 liter!!!) en dan maakte dat de kreatinine (afvalstoffen in het bloed die door de nieren uitgescheiden worden) van 537 naar 222 zijn gezakt. Bizar hoe groot het verschil al is na 1 dag!

De eerste nacht in het ziekenhuis was pittig. Niet omdat ik veel pijn had of last van snurkende kamergenoten, maar omdat de verpleging elk uur/ anderhalf uur langs kwam om de controles te doen. De bloeddruk werd gemeten, zuurstof in het bloed, de hartslag en mijn temperatuur. Heel bevorderend voor mijn slaap was het niet, maar het voelde toch goed om zo in de gaten gehouden te worden. Er wordt iets lichaamsvreemde in je lijf gemonteerd, en natuurlijk krijg je daar gelijk een bak aan afweeronderdrukkende medicijnen bij, toch is het spannend hoe je lijf erop reageert. Gelukkig was het een ontzettende lieve en opgewekte verpleegster en waren alle controles steeds goed!

De ochtend gaat vrij snel voorbij. Er gebeurd steeds van alles, verpleging voor de controles, hulp bij wassen en verlost worden van mijn mooie apenpakken en neusslang, bezoek van de fysio met adviezen voor de eerste dagen, de arts komt langs en ook de chirurg komt nog langs. Mijn ontbijt smaakte deze ochtend redelijk en ook met mijn zus ging het best goed. Ze was al weer even aan de wandel geweest!

Begin van de middag krijg ik bezoek van de psychiater uit het UCP. Hoewel ik het een hele prettige man vind, vond ik het nu toch wat ongemakkelijker. Mijn gevoelens vlogen volop in de rondte, geen touw aan vast te knopen in ieder geval. De transplantatie, die als een rode draad door mijn opname liep, en nu had ik hem achter te rug.

Later in de middag kwam mijn zus nog even langs. Een dag na de operatie en ze loopt alweer over de gangen.. Of najah lopen… soort van. Ik voel het weer als ik eraan terugdenk, een stukje ongeloof. Mijn zus zit naast me en haar nier zit nu gewoon in mijn lijf en hij doet het. Welke woorden moet je daaraan geven, bizar, bijzonder, ik weet het nog niet. De dankbaarheid is immens, maar dankbaarheid dekt niet de lading. De woorden zullen komen.

S’ middags kreeg ik een prednisoloninfuus en vervolens een ECG omdat mijn hart voelde alsof die m’n lijf uit zou rennen. Behalve dat de hartslag erg hoog was, was de ECG gelukkig goed. Er gebeurt zoveel in je lijf, ik voelde van alles en heb geen idee wat normaal is of wat niet. Het vertrouwen in mijn eigen lijf was al niet fantastisch, maar nu er vanalles in datzelfde lijf gebeurde merkte ik toch wel weer de onzekerheid. Aan het einde van de middag twee onwijs opgeluchte mensen, mijn lieve ouders op bezoek. Wat hebben zij de maandag een spannende dag gehad, peentjes zweten tot ze beide telefoontjes gehad hadden dat met beide dochters alles goed gegaan was.

Ook woensdag waren de bloeduitslagen weer goed! De kreatinine was nog weer verder gedaald naar 144! De kreatininewaarde van mijn zus was ongeveer gelijk. Hier schrok ik in eerste instantie van. Het gaat nu toch niet gebeuren dat mijn zus een nier aan mij gegeven heeft en zelf problemen gaat krijgen met haar nier. Maar mij werd uitgelegd dat dit heel normaal is. Bij haar is er een nier uitgehaald en de nier die er nog zit moet dit nu gaan opvangen. Je nieren hebben een behoorlijk overcapaciteit dus dat is geen probleem. De nier heeft daar alleen een poosje de tijd voor. Ongeveer drie maanden na de operatie gaat mijn zus weer uitgebreid onderzocht worden en dan moet de achtergebleven nier het volledig hebben opgepakt. Spannend? Ja absoluut, maar mijn zus voelt zich goed, is van tevoren volledig door de mangel gehaald en de artsen zullen weten wat ze doen. Daar moet ik op vertrouwen!

En dat het goed ging bleek wel, want mijn zus kreeg woensdagochtend al te horen dat ze naar huis mocht. Twee dagen na de opname en ze mag alweer naar huis. In eerste instantie was het doel dat mijn zus op donderdag naar huis zou gaan, en had ik bedacht dat ik dan zo ver moest zijn dat ik haar kon uitzwaaien. Dat ging nu een iets grotere uitdaging worden, maar dat zou me lukken!