Het schrijven van de blogs gaat me steeds moeilijker af. Ik merk te schrijven voor een ander, en niet zoals ik begonnen ben, schrijven voor mezelf. Schrijven voor mezelf omdat het mij helpt, mij ruimte geeft, overzicht creëert in de chaos in mijn hoofd… en dat deel ik… En nu merk ik tijdens het schrijven tegen gehouden te worden door de constante gedachten wat andere mensen er wel niet van zullen vinden. Stel je niet aan Suz, nu moet het wel klaar zijn… De transplantatie is goed gegaan en de nier doet het goed dus ik moet blij en dankbaar zijn…

En blij en dankbaar ben ik! Ik ben ongelofelijk dankbaar voor de supernier die ik van mijn zus heb gekregen en ik ben heel blij dat ik die dankbaarheid en blijdschap weer kan voelen. Maar dat was natuurlijk niet het enige wat er speelde… en was dus ook niet de oplossing. Een belangrijke bijdrage om weer verder vooruit te kunnen komen…

Het bezig zijn met wat andere mensen er wel niet van vinden, invullen wat andere mensen allemaal zullen denken… Ik weet het niet. En eigenlijk zou het voor mij en mijn schrijven ook niet uit moeten maken. Er wordt niemand door mij gedwongen om me te volgen of om mijn blogs te lezen… Dus ik ga weer terug naar de reden waarom ik ben begonnen met deze blog en ga proberen dat doel voor ogen te houden als de weinig positieve gedachten me weer de andere kant opduwen.

Naast dat ik schrijven steeds lastiger begon te vinden, is er ook nog een andere reden. Ik ben benaderd door Louis die de groep “ Ik ben depressief” heeft opgericht. Een groep waar mensen in zitten die depressief zijn of zijn geweest en daar over delen… En ik heb bewondering voor de mensen die zo open en eerlijk durven te delen over hun psychisch ziek zijn, hun best doen het uit de taboesfeer te halen, er woorden aan kunnen geven en daarmee andere mensen helpen. Of omdat andere mensen er zelf mee te maken hebben, of iemand in hun omgeving hebben die er mee te maken heeft. En iedereen doet dat op zijn of haar eigen manier. Maar ze zijn open over psychisch ziek zijn…

In Nederland krijgt iets minder dan 1 op de 5 volwassenen van 18-64 jaar ooit in zijn leven te maken met een depressie (Trimbos). Toen ik dat voor het eerst las schrok ik… bijna 1 op de 5 volwassenen, dat zijn er ontzettend veel. En toch, ondanks dat de groep zo groot is en er dus veel mensen zelf of in hun omgeving mee te maken krijgen, hangt er iets omheen. Voor mij was dat schaamte, heel veel schaamte. En nog steeds schaam ik mij, wil ik erover delen, maar vind ik het ook super spannend. Omdat ik bang ben wat andere mensen er van vinden, wat ze ervan denken.

Psychisch ziek zijn, het is zo ingewikkeld. Toen ik 4 jaar geleden “overspannen” thuis zat heb ik geregeld gewenst mijn been te breken… had ik mijn been maar gebroken, dan was het tenminste zichtbaar. Iedereen ziet dan dat je been in het gips zit en dat je dus beperkt bent in wat je kan. Ze zeggen niet voor niks, be carefull What You wish… want toen ik een een half jaar later met tennis uitgleed, mijn knie de verkeerde kant op boog waardoor mijn kruisbanden (voor en achter) afscheurden en de kniepees, binnenste en buitenste knieband inscheurde kreeg ik mijn ‘gewenste’ gips. Van mijn lies tot aan mijn tenen… En iedereen kon zien dat ik beperkt was in wat ik kon…

En of het makkelijker was? Ja, 100%! Dat was ook het moment dat we erachter kwamen dat mijn nierfunctie nog maar 20% was en dat verklaarde ook veel van mijn klachten. Er viel een last van mijn schouders… Het zat niet alleen in mijn hoofd, ik was lichamelijk ziek en daarom was ik altijd moe, had ik  veel hoofdpijn en had ik vaak last van oorsuizingen en concentratieproblemen. En terwijl ik zelf een aantal jaren in de psychiatrie heb gewerkt en dus genoeg weet over wat psychisch ziek zijn is en hoeveel invloed dat kan hebben op iemands leven, zit daar ook voor mij een dus nog iets van een oordeel in. Bij een ander is het oké, begrijp ik heel goed wat de impact kan zijn. Maar bij mezelf? Nee, ik moet me vooral niet aanstellen en normaal doen. Pas toen er iets lichamelijks bij kwam gaf het mij rust.

En dat lichamelijke was eigenlijk alleen het been. Dat was zichtbaar. Toen het gips en daarna de brace en krukken verdwenen, was er niet meer zichtbaar dat ik ziek was. Mensen om mij heen wisten dat ik een behoorlijk lage nierfunctie had, maar wat dat verder voor consequenties heeft zie je niet. Dus weer onzichtbaar ziek. Ik heb daarna overigens nooit meer iets geroepen in de trend dat ik beter een been kon breken… Daar had ik inmiddels wel van geleerd 

De blogs die ik ga schrijven worden weer schrijfsels die uit mijn vingers rollen, waar ik op dat moment mee bezig ben. Hoe moeilijk ik het ook vind, ik ga een voorbeeld nemen aan de mensen uit de groep ‘Ik ben depressief’, ga weer schrijven waarom ik ben begonnen met schrijven en een ieder is vrij om dat te lezen of niet en om er iets van te vinden of niet. Als ik al eens de helft minder bezig zou zijn met wat een ander misschien wel niet van mij denkt en vindt, zal me dat een hele hoop rust geven. En aangezien ik niet in andermans hoofd kan kijken is het alleen maar verspilde energie. Energie die ik heel goed voor andere dingen kan gebruiken!