Van 9 oktober t/m 15 oktober 2021 was het de Baby Loss Awareness Week. Ik schreef elke dag het verlies van ons zoontje Matz* over aan de hand van de thema’s die Stichting Hanne en Steunpunt Nova. In deze blog deel ik de 7 dagen schrijven.

Dag 1, Zorgen voor je kindje

Vrijdagochtend 10 april 2020… Een ochtend als de 7 ochtenden daarvoor in het ziekenhuis. Ontbijt, douchen en daarna de ctg. En daar hield de vergelijkenis met de andere ochtenden op… De ctg werd aangesloten maar het hartje van Matz werd niet gelijk gevonden. Een zucht van verlichting als we zijn hartslag eventjes horen! Hij leeft! Twee spannende uren volgen, een echo, gynaecoloog, verpleegkundige die constant bij me blijft, Jan komt naar het ziekenhuis en samen luisteren we in stilte naar de hartslag van ons mooie zoontje, die veel te langzaam gaat. De angst is kamervullend… Tot de gynaecoloog de kamer binnenkomt en we met spoed naar de OK gaan. Voordat ik in paniek kon raken en vragen kon stellen stonden er een aantal verpleegkundigen in de kamer, alles klaargemaakt en binnen een paar minuten gingen we in hoog tempo naar de OK. Overweldigend, zoveel mensen. Ademhalen, in, uit, in, uit… De ruggenprik lukt en dan is het wachten… Maar het blijft stil… Oorverdovend stil.

Het eerste beeld van mijn prachtige zoontje staat op mijn netvlies gebrand. Hij is prachtig, zo mooi, zo perfect… Maar zo bleek en slapjes, en zo stil. Op de OK start het kinderteam gelijk met reanimeren, medicatie toedienen, bellen om te overleggen… En Jan en ik keken toe… machteloos, alleen maar angst…

Dag 2, Zorgen voor jezelf

De eerste periode na het overlijden van Matz* leefde ik in een soort roes, alsof alles wat er gebeurd was langzaamaan binnen moest komen. De avond van de crematie zaten Jan en ik samen weer in het ziekenhuis. Die ochtend was de verloskundige geweest en had ze een veel te hoge bloeddruk gemeten. Ze heeft overleg gehad met het ziekenhuis en ik zou eigenlijk gelijk die kant op moeten komen, maar dat was geen optie omdat wij die middag de crematie van Matz* hadden. Daarom zou ze begin van de avond weer komen om nogmaals de bloeddruk te meten.

De momenten in het crematorium waren intens, verschrikkelijk, een soort van onmogelijk wat schijnbaar toch mogelijk is. Die avond was ik leeg, gelaten en helemaal op toen de verloskundige kwam en mijn bloeddruk nog hoger dan die ochtend bleek te zijn. Dus mochten we richting het ziekenhuis in Groningen. Het kon me gestolen worden, mijn gezondheid kon me gestolen worden… Ik wilde naar huis, ik wilde niks, wegduiken onder de dekens en vooral met rust gelaten worden. Mijn nierfunctie bleek in de paar dagen na de bevalling gezakt te zijn van 20% naar 13% en daar werd natuurlijk gelijk actie op gezet, maar gelukkig liepen we die nacht om 00.15 wel het ziekenhuis weer uit op weg naar huis.

Op de vraag van de psychiater wat Matz* mij gebracht heeft kon ik geen antwoord geven. De pijn was alles overheersend, ik kon niet bij al het andere komen wat er ook was. Maar nu de mist langzaam en in kleine beetjes aan het optrekken is komt die ruimte er en lukt het me beetje bij beetje antwoord te geven op die vraag. Mijn eerste antwoord op de vraag wat Matz* mij gebracht heeft is liefde. Mijn liefde voor Matz* en mijn liefde voor Jan! En ik ben hard aan het werk om ook de liefde voor mezelf te vinden ❤️

Dag 3, Zorgen voor ouders

De eerste weken na het overlijden van Matz* durfde ik moeilijk mensen onder ogen te komen. Een wandelingetje deed ik in de tuin, want stel dat tegelijk met mij net een buurvrouw buiten zou zijn. Ik kon geen woord uitbrengen zonder in tranen uit te barsten. En dat wilde ik niet. En toch hebben Jan en ik vaak tegen elkaar uitgesproken dat we bewondering hadden voor de mensen die langskwamen. Ga er maar staan, wat moet je zeggen? Eigenlijk maakt het niet zoveel uit, al zeg je dat je niet weet wat je moet zeggen. Maar er zijn, luisteren en iemand zijn verhaal laten doen. Al is dat misschien al wel de 10e keer dat je naar dat verhaal zit te luisteren.

De wereld draait door, ieders leven gaat verder en iedereen gaat weer over tot de orde van de dag. En dat is goed, zo hoort het ook. Maar ons leven stond stil, mijlenver verwijderd van de alledaagse werkelijkheid en ik heb het heel prettig gevonden dat wij mensen om ons heen hebben gehad die geregeld even bij ons in onze bubbel kwamen zitten. Luisteren… samen stil zijn… Gewoon er zijn…

Het is ontzettend moeilijk dat niemand Matz* heeft leren kennen. Niet zoals ik hem in mijn buik heb mogen leren kennen. Zijn heerlijke harde getrappel en zijn geruststellende getrappel als ik er even voor ging liggen omdat ik even die bevestiging nodig had. Ik weet niet welke kleur oogjes mijn zoontje heeft, ik weet niet hoe hij lacht, ik weet niet hoe hij klinkt, ik weet niet of hij net zo eigenwijs als z’n papa en mama is… Ik weet veel te veel niet, maar ik weet dat ik oneindig veel van mijn prachtige zoontje hou en dat elke keer als iemand zijn naam noemt mijn hart een sprongetje maakt en overstroomt van liefde en trots! ❤️

Dag 4, Zorgen voor en door kinderen

De eerlijkheid van een kind, zo puur, zo echt, zo ontzettend mooi. Kinderen laten zich niet tegenhouden door gedachten wat anderen misschien vinden van hoe ze denken of wat ze ergens van vinden.

Toen we vorig zomer met mijn zussen, zwagers, neefjes en nichtjes op vakantie waren, ging het niet zo heel goed met mij. De tranen vloeide rijkelijk zullen we maar zeggen  Ik was met mijn neefjes aan het spelen toen mijn oudste neefje (toen bijna 8 jaar) tegen mij zij: “Ik weet waarom jij moet huilen, want jouw baby is dood”. “Ja, dat klopt lieverd, en daar ben ik heel verdrietig om”. Mijn jongste neefje (toen 6 jaar) zegt daarop mijn zijn heerlijke blije bekkie: “Mijn mama heeft ook een baby die dood is, die was nu anders nog ouder dan Boaz.” En we gingen weer gewoon verder met het spel wat we speelden. Na een poos vraagt mijn oudste neefje ineens: “Wil je ook nog een baby die wel leeft?” “Ja, heel graag” ❤️

Dag 5, Zorgen voor zorgprofessionals

Niks dan goeds over de zorgprofessionals die er de dag van het overlijden van Matz* en de dagen erna in het ziekenhuis voor ons zijn geweest. En hoewel het mijn grootste angst was die werkelijkheid werd, is het fijn om met een goed gevoel terug te kijken op de zorg die we hebben gekregen.

Nadat Matz* was overleden en bij ons is neergelegd  kon al het andere mij gestolen worden. Sterker nog, het was er niet… Alsof je in een soort bubbel komt wat alles van daarbuiten afschermt. De terugweg van het OK naar mijn kamer kan ik mij niet herinneren. Het enige wat ik weet is dat Matz* bij mij lag en dat hij voor mij het enige was. Of we op de gang mensen zijn tegengekomen? Vast, maar ik kan het me niet herinneren.

De dagen in het ziekenhuis was er steeds een vaste verpleegkundige die ons hielp. Er moesten dingen geregeld worden waar ze ons bij hielp, zorgde ervoor dat er veel foto’s gemaakt werden (die ook op de OK gemaakt zijn 🙏🏻), maakte samen met Jan gips- en inktafdrukken van Matz* zijn handjes en voetjes, luisterde, was er en wist als we even tijd alleen nodig hadden. Het was veilig, geen in en uit geloop van mensen, maar zoveel mogelijk dezelfde persoon!

Professioneel maar ook gewoon mens… Dat is er allebei en mag er ook allebei zijn ❤️

Dag 6, Zorgen voor elkaar

Jan en ik zijn allebei ons zoontje verloren… Onze grootste wens, het geluk dat ik zwanger mocht worden en de immense pijn toen we zo kort na de geboorte afscheid moesten nemen van ons prachtige zoontje. Allemaal gelijkenissen waar we allebei heel anders mee omgaan. En dat verschil was gelijk zichtbaar…

Ik kroop in mijn schulp… Kon niet, wilde niet, verlamd, verdoofd… Een soort van uitgecheckt, de pijn was te groot. Jan bleef staan, ging de dingen regelen die geregeld moesten worden, zorgde ervoor dat alles wat door moest gaan ook doorging. Hetzelfde verdriet en dezelfde pijn…

De exacte dag weet ik niet meer, maar ik weet dat we het vrij snel na het overlijden van Matz* hier over hebben gehad. Het is oké, zolang we het elkaar die ruimte geven maar wel blijven praten over wat er speelt. En hoewel ik me vaak heel schuldig heb gevoelt toen het slechter en slechter ging en ik er voor mijn gevoel heel weinig voor Jan heb kunnen zijn, ben ik heel blij dat we elkaar nooit kwijt geraakt zijn. Sterker nog, we staan dichter bij elkaar dan ooit. Geen speld meer tussen te krijgen… Nu we het afgelopen anderhalf jaar samen hebben gered, redden we alles samen! Diepe dalen en hopelijk straks hoge pieken, wij zijn samen ❤️

Ik ben ontzettend dankbaar dat wij zulke ontzettende fijne en lieve mensen om ons heen hebben. Die er zijn, helpen, steunen, luisteren, lucht brengen, lachen… Altijd.

Het Coronavirus, de lockdown, ikzelf als nierpatiënt in de risicogroep heeft het absoluut niet makkelijker gemaakt. Maar ze waren er en ze zijn er nog steeds! 🙏🏻

Dag 7, Zorgen voor herinneringen

Herinneringen… Ze staan in mijn geheugen gegrift, op mijn netvlies gebrand, voor altijd. Pijn, liefde, trots, verdriet, verlangen, warmte… het is er allemaal. De tijd waarin wij herinneringen konden maken met ons zoontje was natuurlijk veel te kort, maar de herinneringen die wij samen hebben kunnen maken zijn zo ontzettend waardevol.

Vanuit het Martini ziekenhuis hebben ze ons verschillende dingen aangereikt waar we ontzettend dankbaar voor zijn  Mijn ogen waren alleen gericht op mijn prachtige zoontje, mijn hoofd was niet functionerend en op dat moment niet in staat om te bedenken dat we in die paar dagen die we samen hadden de herinneringen moesten maken.

Het ziekenhuis heeft in overleg met ons geregeld dat er een fotograaf van @stichtingmakeamemory bij ons in het ziekenhuis is geweest en prachtige foto’s heeft gemaakt. De verpleegkundige op de OK en de verpleegkundigen op de afdeling hebben geregeld onze telefoon gepakt om foto’s te maken en van @stichtingPheron hebben we een memorybox  gekregen  die we tijdens de dagen in het ziekenhuis hebben gevuld.

En die herinneringen zijn goud waard! We hebben een plekje in huis ingericht met herinneringen aan Matz*. De fotoalbums, de voet-en handafdrukjes, zijn mutsje, Matz* zijn knuffelbeertjes, foto’s, de urn… Een fijn plekje waar ik graag naar kijk, met een traan en met een hart vol liefde ❤️

De Baby Loss Awareness week wordt vanavond afgesloten door overal ter wereld (in verschillende tijdzones) om 19.00 uur een kaarsje aan te steken. Zo ontstaat er over de hele wereld een golf van licht voor de kindjes die zo gemist worden. ✨

Ik mis je lieve Matz* ❤️