Wat deel je wel en wat deel je niet. Ik vind het iets lastigs. Afgelopen weekend was ik bij mijn zus en we kregen het over deze blog. Mijn zus merkte terecht op dat de blogs die ik tot nu geschreven had erg verhalend zijn. Ik vertel wat er gebeurd, welke onderzoeken er plaatsvinden, hoe dat gaat en mondjesmaat vertel ik iets over mijzelf. Dit terwijl ik op mijn voorstelpagina uitleg waarom ik het deel. Het schrijven opzich doe ik voor mezelf, het helpt me om overzicht te krijgen en rust in m’n hoofs te creëren. Maar het delen ben ik gaan doen omdat ik het zelf altijd prettig vind om van andere mensen te lezen hoe iets gaat en wat hun ervaringen zijn. En precies dat laatste is wat er ontbreekt in mijn blog.
Hoe ervaar ik het om nierpatiënt te zijn, hoe is het om in het transplantatie traject te zitten, hoe ziet mijn dag eruit, waar loop ik tegenaan. Ik kan je hier heel veel over vertellen, maar dit stukje vind ik heel lastig. Het is absoluut niet dat ik niet wil delen hoe het voelt, hoe het gaat, maar er zit een stemmetje in m’n hoofd te vertellen dat ik me vooral niet moet aanstellen en dat het allemaal wel meevalt. En ja, er zijn genoeg mensen die het een stuk zwaarder hebben, het kan immers altijd erger. Maar nee, op dit moment valt het me niet mee en vind ik het erg pittig wat er allemaal gebeurd. Dus ondanks het stemmetje in mijn hoofd, ga ik het gewoon delen. Niemand is immer verplicht om dit te lezen, dus de mensen die het aanstellerij en aandachttrekkerij vinden kunnen het lekker wegklikken!
Dat gezegd hebbende, er is deze week nog het een en ander gebeurd. Afgelopen dinsdag heb ik natuurlijk de positieve uitslagen van de onderzoeken gekregen. Alleen stond mij toen nog het zo gevreesde uitstrijkje te wachten. Ik denk dat de meeste vrouwen boven de 30 die al eerder een uitstrijkje hebben gehad het met me eens zullen zijn dat op zo’n tafel liggen, met je benen wijd niet het meest prettige onderzoek is. Voor eventuele pijn was ik niet bang, en dat deed het ook absoluut niet. Maar zodra dat hoofd van mij begint te bedenken wat er tijdens dat onderzoek moet gebeuren ga ik me toch wat ongemakkelijker voelen. En hier past de spreuk: “Men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest”, heel goed. Nee, het is niet prettig, maar de beste mevrouw doet haar werk, in mijn geval heel vriendelijk, aardig en geduldig, en binnen tien minuten stond ik ook weer buiten. Het viel dus reuze mee…
Ondertussen gebeurd er in het UMCG ook vanalles rondom mijn transplantatietraject. Het is zo bijzonder dat er mensen in mijn omgeving zijn die hun nier aan mijn willen doneren. Ik merk er lastig woorden voor te kunnen vinden welk gevoel dat mij geeft. Het is zoiets groots, zo mooi, het heeft zo ontzettend veel invloed op de kwaliteit van mijn leven.
De afgelopen weken hebben Jan, mijn vader, mijn zussen en mijn oom & tante een gesprek in het UMCG gehad, hebben ze allemaal bloed laten tappen om te bepalen hoe hun nierfunctie is en wat voor bloedgroep ze hebben. Ik ben blij dat de nierfunctie bij hun allemaal goed is! En dat er meerdere potentiële donoren zijn die kunnen en mogen doneren is helemaal super. Natuurlijk is nog niks zeker, maar dit zijn positieve berichten.
Mijn vader is door het UMCG ‘uitgekozen’ om de vervolgonderzoeken te ondergaan. Uitgekozen klinkt een beetje alsof er lootjes getrokken zijn, maar dit is uiteraard een weloverwogen keuze. Hierbij speelt mee dat ik ‘nog maar’ 32 ben. Voor een niertransplantatie is dat heel jong. En aangezien een donornier van een levende donor gemiddeld 18 jaar mee gaat is de kans behoorlijk dat ik er later nog een nodig zal hebben. Tegen die tijd zijn mijn vader en oom & tante sowieso te oud (heel hoog bejaard…) om nog te kunnen doneren dus zou ik dan mijn zussen heel lief moeten aankijken. Maar dat is zorg voor later, dit is nu eerst ontzettend spannend, maar zo fijn dat de eerste berichten positief zijn.
Half januari gaat mijn vader twee dagen onderzoeken krijgen in het UMCG. Met deze onderzoeken wordt hij helemaal door de mangel gehaald om er zeker van te zijn dat hij gezond is en een nier mag doneren. Naast dat het van invloed is op mijn traject, vind ik het ook een spannend iets hoe die onderzoeken voor mijn vader gaan aflopen. Mijn vader ziet er ogenschijnlijk heel gezond uit, maar de buitenkant zegt natuurlijk niet wat er binnen in het lijf allemaal speelt. Spannend, maar fijn dat er zoveel actie zit in mijn transplantatietraject.