Oudejaarsavond 2019, ik hoor het me nog zo zeggen… 2020 gaat ons jaar worden! Mijn grootste wens gaat in vervulling want ik ben zwanger van een prachtig mannetje, ik word mama! Iets wat we samen al zo lang wilden, wat onmogelijk leek toen ik net hoorde dat ik ziek was, en nu toch ging gebeuren. De zwangerschap was spannend en behoorlijk zwaar, maar alles dubbel en dwars waard!
We wisten dat een zwangerschap mijn nierfunctie extra onder druk kon zetten. Dat we het risico namen dat mijn nierfunctie door de zwangerschap zo ver achteruit zou gaan dat ik zou moeten dialyseren of een niertransplantatie zou moeten ondergaan. Het hoefde niet zo te zijn, maar het zou kunnen dat… Tijdens een zwangerschap gaan je nieren in de ‘powerstand’, en aangezien mijn nier al in de ‘powerstand’ stond zonder de zwangerschap kon dat negatieve gevolgen hebben. En elke keer dat we het erover hadden dat ik zwanger wilde worden, of later dat ik zwanger was, heb ik het gevoel gehad dat ik me moest verdedigen. Verdedigen omdat we deze keus maakten terwijl we de risico’s voor mijn gezondheid wisten.
Ik geloof heel goed dat iemand die met z’n verstand naar deze keuze kijkt het lastig te begrijpen vindt. Maar de wens om een gezin te vormen, samen een kindje te mogen opvoeden, moeder te mogen worden, was zo groot. Een keus gemaakt met ons volle gevoel!
Dat het jaar zo zou verlopen stond niet tussen de scenario’s. We hadden heel veel scenario’s, dat Matz te vroeg geboren zou worden, dan hij misschien een beetje groeiachterstand zou hebben, dat ik een lange tijd in het ziekenhuis zou liggen, dat mijn nier het na de zwangerschap zou begeven en ik moest gaan dialyseren…. Maar nooit het scenario dat we zo snel na de geboorte afscheid moesten nemen van ons prachtige ventje.
Ik heb van heel dichtbij meegemaakt dat een zwangerschap intens verdrietig kan eindigen. Ons lieve neefje Henkie overleed bij 28 weken zwangerschap, een prachtig volmaakt ventje met alles erop en eraan. Dus ja, die gedachte heeft de hele zwangerschap in mijn hoofd gezeten. Maar het was al eens gebeurd in ons gezin, dat kon niet nog een keer gebeuren. Maar het gebeurde, ons zoontje overleed een klein uurtje na de geboorte… En daar stopte mijn wereld.
Mijn wereld stortte in, ik kan nog geen woorden geven aan de intense pijn. Het gevoel dat je hart uit je lijf gerukt wordt. Misschien dat ik hier ooit nog woorden aan kan geven. Hoewel ik verdoofd was, in een soort shock, ging mijn nierfunctie in een heel rap tempo achteruit. De avond op de dag van de crematie van Matz zaten Jan en ik in het ziekenhuis… een torenhoge bloeddruk en slechte bloeduitslagen. Het kon me allemaal gestolen worden, geef mij maar wat pillen en laat me verder met rust!
De tijd ging verder, mijn nierfunctie bleef stabiel op 12%, maar mijn mentale gezondheid ging steeds verder achteruit. De put waar ik in terecht kwam werd steeds dieper, steeds donkerder, steeds kouder… Tot de ladder verdween en de deksel erop geschoven werd… het was zwart…
En wat ben ik nu dankbaar dat ik kan schrijven dat ik fantastische mensen om me heen heb die me geholpen hebben. Me geholpen hebben om de juiste hulp te krijgen om de deksel van die put af te krijgen. En langzaam, heel langzaam weer stapje voor stapje omhoog te klimmen. Nog een hele lange weg te gaan, maar de deksel is eraf en dat betekent dat ik weer zie dat ik eruit kan komen! Ook als ik soms even niet weet hoe, zijn er die mensen om me heen die me even helpen kijken.
En een ontzettende belangrijke stip op die horizon is de aankomende transplantatie. De reden dat ik ben begonnen met schrijven. Toen ik begon had ik nog niet helemaal bedacht dit hierboven te gaan schrijven en al helemaal niet om het ook te delen, maar waarom niet? Schrijven helpt me, en degenen die het interessant vinden kunnen me daarin volgen!
En nu is het de laatste dag van 2020, het jaar wat ons jaar had moeten worden. Of misschien ook wel ons jaar geworden is, maar in alles niet zoals het had moeten zijn. En toch, als je me vraagt of ik het over zou doen? Gelijk, meteen en zonder twijfel. Ons prachtige zoontje, het getrappel in m’n buik en de intense liefde die een moeder voelt voor haar kindje had ik voor geen goud willen missen! Ik kan nog niet zeggen dat de liefde voor Matz groter is dan de pijn en het verdriet, maar dat gaat komen! Ik heb een prachtig zoontje, ik ben mama en dat is voor altijd!
En morgen start 2021… een nieuw jaar die ons hopelijk heel veel mooie en positieve dingen gaat brengen! En ik ga jullie meenemen in mijn weg naar die nieuwe nier die hopelijk in 2021 gaat komen!
Lieve lezers, hele fijne jaarwisseling en ik wens jullie een mooi, gezond en liefdevol 2021!
3 reacties op “-12- Het jaar voorbij, op naar 2021”
Suzanna, wat weer een mooi geschreven post. Wij wensen jou toe dat al je dromen uit komen!! Je hebt in ieder geval helden om je heen staan, en je bent er zelf ook een!! Wolter en Ina
Dankjewel Ina en Wolter! We gaan de ingezette weg omhoog doorzetten in het nieuwe jaar! Voor jullie een mooi en liefdevol 2021 gewenst!