Toen ik startte met het delen van mijn verhalen, had ik eigenlijk bedacht in ieder geval één keer in de week iets te gaan delen. Ook de weken dat er wellicht iets minder over mijn transplantatie traject te delen zou zijn, kan in natuurlijk wel gewoon kan delen wat ik schrijf. Want ook nu het even wat stiller is rondom het transplantatie traject schrijf ik. Zeker sinds mijn leven op de kop kwam staan is schrijven een dagelijkse bezigheid van me!
Vorige week heb ik geschreven over hemodialyse. De week ervoor had ik een voorlichting gehad over hemodialyse en zoals bij veel dingen moest dit allemaal eerst even ‘landen’. Wat is het precies en wat gaat het voor mij betekenen? Ik heb het verhaal alleen niet gedeeld…
Waarom niet?
Omdat het behoorlijk negatief was. De laatste dagen van december hebben me weinig goeds gedaan. De kerst en jaarwisseling waren confronterend (zoals verwacht), maar ik had verwacht dat ik me daarna wel weer beter zou gaan voelen… Helaas, het tegenovergestelde gebeurde. De put is diep, en zo blijkt, het gammele trapje is erg glad.
En nu ik weer wat dieper in die zogenaamde put zit is het lastig om ook de positievere kanten van alles te zien. Zo ook van de hemodialyse.
De voorlichting is inmiddels ruim twee weken geleden en heeft goed kunnen landen. En ik moet er nog steeds niet aan denken. Ik heb nog steeds de hoop dat mijn eigen nier het vol gaat houden tot de transplantatie en ik de dialyse mag overslaan. Dat me dat bespaard gaat blijven!
In Nederland zijn er ongeveer 6200 mensen die dialyseren. En zolang het een ‘ver van je bed show’ is, je de reclame op tv ziet en weer doorgaat met je dagelijkse ding, is het niet zo spannend. Vervelend voor de mensen die er mee te maken hebben en weer door!
En dat is maar goed ook! Als we ons alles zouden aantrekken waar mensen om ons heen mee te maken krijgen hebben we geen leven meer. Onmogelijk! Maar als het je aangaat… als het zwaard van Damocles boven je hangt, is het eng. Heel erg eng! De verpleegkundige van de voorlichting vroeg me of de vele bezoeken aan het ziekenhuis me het vervelende gevoel gaven. Hemodialyse kan namelijk ook gewoon thuis, in je eigen omgeving. Maar eerlijk gezegd moet ik daar nog minder aan denken. Natuurlijk is thuis de fijnste plek… maar zodra je thuis gaat dialyseren is het er altijd, elke dag en de hele dag.
En de bezoeken aan het ziekenhuis zijn super intensief, drie dagen in de week zouden in het teken staan van dialyse. Maar dat lijkt me nog niet eens het ergste… mensen zullen me wel voor gek verklaren (kan ze geen ongelijk geven), maar al die naalden, het bloed wat uit je lijf door een machine gehaald wordt en weer terug je lijf in gepompt wordt lijkt me het meest verschrikkelijk. Eng… ontzettend eng. Dus ik houd mijn vingers nog even gecrost en hoop heel erg hard dat de stap van dialyse me bespaard blijft!
3 reacties op “-14- Hemodialyse, wat denk ik ervan?”
Wauw Suzanna,
Ik heb echt even tijd genomen om alles te lezen.
Wat schijf je intens en neem je ons mee “op reis”.
Net als de foto challenge ben ik zeer onder de indruk..
Wat lief Renate! Dankjewel!