Soms vliegt het me aan… het hele traject waar ik op dit moment in zit. Zoals ik in mijn vorige blog schreef is de depressie na de jaarwisseling helaas weer erger geworden. En als ik het zo schrijf moet ik er een beetje om lachen… alsof het niet over mij gaat. De depressie als een huisdier is, die je ook gewoon even in z’n mand af kan leggen. Helaas… het is er echt, bij mij en het is niet zomaar even aan de kant te leggen.
Ik vind het ontzettend verwarrend, alle gedachten en gevoelens. Welke zijn van mij, van de echte Suz… en welke worden veroorzaakt door de depressie? Ik heb geen idee. En eigenlijk weet ik ook niet of het echt belangrijk is om te weten, ik heb het ermee te doen.
Zo ook de angsten die me soms aanvliegen. Ik wil heel graag kijken naar wat de transplantatie me gaat opleveren, dat ik mijn leven terug ga krijgen. En hoewel dat heel zwaar klinkt, en ik nu gelijk een stem in m’n hoofd hoor zeggen dat ik me vooral niet moet aanstellen, het is gewoon zo. Ik ga ervan uit dat ik na transplantatie weer kan leven als een dertiger, weer energie heb, weer normaal kan werken en dan zelfs na het werk met een vriendin ergens wat gaan eten, een drankje doen of bedenk het.
Maar dat is niet het enige wat ik zie, waar ik aan denk. Want een niertransplantatie kent ook nadelen. En hoewel ik daar absoluut niet de focus op wil leggen, zijn ze er wel en overvalt het me soms. De operatie zelf vind ik nog niet eens echt spannend. Dat gaat vast komen op het moment dat we groen licht krijgen, dat het allemaal door mag gaan en er een datum komt. Spannender vind ik de medicatie die ik moet gaan gebruiken. Na 3,5 jaar medicatie gebruiken ben ik inmiddels gewend dit weg te krijgen met minder dan een halve liter water, dus dat zal vast goedkomen.
Alleen de medicatie die ik moet gaan gebruiken om afstoting te voorkomen kennen de nodige bijwerkingen; een verhoogd risico op infecties, suikerziekte, hoge bloeddruk, botontkalking en op langere termijn een grotere kans op huidkanker, lymfeklierkanker en baarmoederhalskanker. En aangezien ik toch wel het persoon blijk te zijn wat overal iets van moet meepikken vind ik dit ook wel heel spannend. Ik zou willen zeggen dat het nu wel genoeg is en ik volgens mij wel even voldoende ellende gehad heb… Maar helaas, zo werkt het niet.
Andere nadelen die beschreven staan bij een niertransplantatie is de onzekerheid. Hoe lang gaat de nier het volhouden. Gemiddeld is dat met een levende donornier 18 jaar… en ergens heb ik dan wel het gevoel dat ik dat ga halen, of misschien wel langer. Uiteraard nergens op gebaseerd, gevoel. Ook staat de vele controles als nadeel, maar dat zie ik zelf anders. Natuurlijk is elke controle spannend en kost het tijd om bloed te laten prikken en afspraken in het ziekenhuis te hebben, maar zolang de uitslagen positief zijn geven die controles ook vertrouwen. En ik kan me zo voorstellen dat het aan vertrouwen aan het begin wel wat zal ontbreken, dus dat het dan juist heel fijn is om de bevestiging te krijgen dat het goed is.
Maar hoewel de nadelen van een transplantatie eng zijn, ze me soms aanvliegen en ik in mijn gedachten te doen krijg met de meest vervelende bijwerkingen, wegen de voordelen zwaarder! Een stuk zwaarder, want anders was ik er uberhaupt niet aan begonnen! Dus hoe moeilijk ik het soms vind, ik of de depressie, ik ga me vooral proberen vast te houden aan datgene wat het me hopelijk gaat opleveren en als de angsten voor alles wat ook kan gebeuren me af en toe even aanvliegen dan ga ik het er laten zijn, is het oke en richt ik me daarna weer op het positieve. En ik weet het, dit is makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik ga het in ieder geval proberen!