In mijn vorige blog schreef ik over het nieuws dat we hebben gekregen dat mijn vader geen donor mag zijn. Een tegenvaller, teleurstelling, maar ik schreef ook dat het moeilijk bij mij binnenkomt. Alsof die *** depressie als een soort schild werkt. En niet het soort schild wat mij echt verder helpt.
De afgelopen week is er rondom mijn transplantatietraject weinig nieuws gebeurd. Of eigenlijk niks. Mijn oom krijgt volgende week de onderzoeken in het UMCG en ook ik krijg volgende week mijn gesprekken in het UMCG. Ik ga er vanuit dat ik het de komende week wel wat spannender ga vinden en het allemaal weer iets meer binnen gaat komen.
Suzannaschrijft…. Ik heb er bewust voor gekozen om de naam van mijn blog wat algemener te houden. Geen namen die alleen passen bij mijn transplantatietraject, maar uiteindelijk kan ik er alle kanten mee op. Chronisch ziek zijn, een nierziekte hebben vind ik heel lastig. Het gevoel dat ik me moet verdedigen waarom ik niet twee avonden na elkaar iets leuks kan doen met vriendinnen. Waarom ik op de vrijdag wel met de één af kan spreken, maar de zaterdag dus niet met de ander. Aan de buitenkant is er niks te zien en hoeveel last kan je nou hebben van een slechte nierfunctie?
En daar is ook geen eenduidig antwoord op te geven. Waar de ene nierpatiënt met een nierfunctie van 13% nog fulltime kan werken is de andere nierpatiënt met een nierfunctie van 13% al bezig zich voor te bereiden op dialyse. En dan heb je ook nog de bergen pillen die elke dag geslikt moeten worden om het lijf een beetje in het gareel te houden. En bij al die medicatie horen weer bijwerkingen. Bijwerkingen waar de een meer last van heeft dan de ander. Geen keuze, het is zo en je hebt het er mee te doen!
Zoals in mijn vorige blogs ook al te lezen is geweest ben ik na het overlijden van mijn zoontje Matz depressief geworden. Het overlijden van Matz is natuurlijk niet de enige reden, maar wel de genade klap. Lamgeslagen, onderuit gehaald, alle ruimte voor de depressie om steeds groter te worden. Ik ben een beeldende denker en zo zie ik het ook voor mij. Van mijn psycholoog kreeg ik op een gegeven moment een filmpje: I had a black dog, his name was depression. Wat een feest der herkenning toen ik dat filmpje zag. Zo is het, het wordt precies zo omschreven zoals het voor mij is terwijl ik er geen woorden aan wist te geven.
In mijn beeldende denken heeft de zwarte hond alle ruimte gekregen om de hele kamer te vullen toen ik volledig uit het veld geslagen was door het overlijden van mijn zoontje. En vechten tegen die hond is moeilijk, dodelijk vermoeiend, eng, oneerlijk en voelt uitzichtloos. De vermoeidheid en angst namen toe, de hond bleef maar groeien en dat was het moment dat we in overleg met de psychiater besloten hebben dat ik opgenomen ga worden. Of naja… overleg… een toch wel dringend advies. En aangezien ik het zelf niet meer weet wat ik moet doen, grijp ik het maar bevend, maar wel met beide handen aan.
Woensdag 17 februari moest ik me om 11 uur melden in het UCP Groningen. Hoewel alles in mijn lijf weg wil rennen, het vooral stil wil houden want ik schaam me kapot, stond ik er om 11.00 uur en deel ik het. Hoe harder ik me verzet hoe moeilijker het wordt… Dit is wat het is. Alleen lukt het niet, met poliklinische hulp lukt het ook niet, dus dan maar een hele bak aan hulp om mijn weg vooruit weer te vinden!
3 reacties op “-18- Meer dan alleen mijn transplantatietraject”
Stil,
Geen Woorden
Wat een ongelofelijk sterk besluit Suzanna en zo bewonderswaardig dat je dit ook allemaal deelt. In gedachten ben ik bij je, in de hoop dat er een soort lijntje is die positieve energie jouw kant op stuurt.
Lieve Suzanna,
Wat goed dat je deze stap heb gezet.
Dat het moeilijk is dat begrijp ik, als ik Johannes elke dag zie worstelen om de dag door te komen dan is dit een goede stap.
Johannes zegt ook vaak ik kan niet genieten, ik voel niks.
Vorig jaar heb ik een burn out gehad, ik was toen zo ongelooflijk moe.
Toen snapte ik pas wat Johannes altijd bedoelde.
En wat op jullie pad is gekomen is niet niks.
Suzanne veel sterkte voor alle therapieën die je gaat volgen, in gedachten zijn we bij jou en Jan.
Liefs tante Ine