Alweer een week voorbij. Een stuk minder spannende week, maar saai was hij ook absoluut niet. Afgelopen maandag en dinsdag is mijn zus in het UMCG onderzocht of zij haar nier aan mij mag doneren. Bij mijn vader en bij mijn oom vond ik dat allebei heel spannend. Niet eens zo om mezelf, maar meer de angst dat er iets uit de onderzoeken zou komen. Ze werden immers helemaal door de mangel gehaald. Mijn vader zij daarbij terecht dat het dan alleen maar goed is als ze iets zouden ontdekken. Hij voelt zich goed dus zou anders niet bij een arts terecht gekomen zijn… Mochten ze dus iets vinden zijn ze er in ieder geval op tijd bij.
Ik merk het bij mijn zus allemaal nog weer een stuk lastiger te vinden. Ik weet niet of dat komt doordat ik nu weet dat er zo snel als mogelijk is getransplanteerd gaat worden of omdat het mijn zus is en zij nog heel jong is. Ik weet het niet en kan er helaas ook niet zoveel mee. Het gevoel er laten zijn en me proberen zoveel als mogelijk te richten op de feiten. En het feit is dat ik niet anders kan dan afwachten en hopen dat mijn nierfunctie nog eventjes stabiel blijft. Ik word twee keer in de week geprikt op mijn nierfunctie. Afgelopen dinsdag was hij zelfs even weer een procentje hoger, 8%, om vervolgens vrijdag weer terug te zijn bij 7%.
7% is ontzettend laag. En of ik dat ook merk? Eerlijk gezegd kan ik daar niet met zekerheid een antwoord op geven. Of eigenlijk, ja dat merk ik zeker, maar wat en hoeveel kan ik niet zeggen. Ik ben extreem moe, steeds vermoeider… Maar helaas gaat het slapen ook niet heel goed. En een depressie vraagt ook de nodige aan energie. Dus wat waar vandaan komt kan ik niet zeggen, maar een hele dag het programma volgen van de afdeling is helaas niet meer haalbaar. Ik moet mijn momenten tussendoor pakken dat ik even ga liggen en even ga rusten. En daarmee word ik behoorlijk geconfronteerd met mijn eigen tekortkoming om op tijd grenzen aan te geven. Steeds maar over de grenzen heen gaan maakt dat ik me alleen maar slechter ga voelen. Helaas ben ik behoorlijk hardleers dus moet ik er eerst genoeg last van hebben wil ik het gaan aanpassen.
Een ander iets wat wel vooral bij mijn nierfalen en de daarbij behoren medicatie vandaan komt is de pijn en verzuring in mijn spieren. Ik voel me bij vlagen net een oud wijf. De opnameafdeling is op de tweede verdieping, maar ik moet niet bedenken dat ik daar met de trap ga komen. Of ik moet er een kwartier de tijd voor nemen, dan gaat het me misschien wel lukken. Twee treden of een kleine helling in de weg zijn al voldoende om mijn benen helemaal te laten verzuren. Mijn tanden poetsen of mijn haren borstelen zijn ook voldoende voor verzuurde armen… En dat maakt het best lastig.
Nadat ik vorige week een gesprek en voorlichting heb gehad in het UMCG over dialyse, heb ik afgelopen donderdag een rondleiding gekregen op de afdeling dialyse. Omdat de nierfunctie zo ontzettend laag is, moet ik gelijk aan de dialyse als deze nog verder zakt. Daarom willen ze dat ik goed op de hoogte ben wat er dan gaat gebeuren, want mocht de nierfunctie dalen is daar geen tijd meer voor. Ik vond het heel erg spannend. Ik heb er vaak en veel over gehoord, ik heb foto’s en filmpjes gezien, maar toch gaat het een soort van eigen leven leiden in dat hoofd van mij. Door even te mogen kijken krijg ik een realistisch beeld.
De sfeer, de ruimte voor vragen en het met eigen ogen zien maakte mij toch wel iets rustiger. Er was een hele rustige, ontspannen en gemoedelijke sfeer op de afdeling en alles werd stap voor stap uitgelegd. Ik mocht bij een hele vriendelijke man even meekijken die net aan de dialyse werd aangesloten. Ik blijf het zo bijzonder vinden hoe het mogelijk is dat het bloed in je bloedsomloop een ommetje maakt door een hele machine om daar vervolgens iets gefilterd wordt en daarna weer terug je lijf in komt. Met bloedprikken kijk ik altijd de andere kant op omdat ik niet zo goed tegen bloed kan… Mocht ik moeten gaan dialyseren zal ik daar vast aan gaan wennen als ik dat bloed 4 uur lang naast me gefilterd zie worden.
Maar voor ben ik weer een paar dagen goedgekeurd en probeer ik het zoveel mogelijk naast me neer te leggen en me volledig te focussen op het herstellen van mijn depressie!