Ik merk het weer lastig te vinden een blog te schrijven.. Inmiddels heb ik de tekst al 4 keer weggehaald en opnieuw geschreven. Alles gaat door elkaar en het een heeft weer met het ander te maken en ik kan het dus ook niet los van elkaar zien. Te druk en vol in mijn hoofd om een samenhangend verhaal op papier te krijgen… excuses… Mijn nierfunctie blijft gelukkig schommelen tussen de 7 en 8 procent, dus voor nu lukt het me die laatste teen nog buiten de dialyse te houden. Of hoewel, ik heb er zelf helaas geen invloed op. Misschien gewoon iets positiefs, dat kan natuurlijk ook nog gewoon.
Komende maandag moet mijn zus nog voor wat aanvullend onderzoek naar het UMCG. Spannend, want alles kan nu heel snel gaan. Of niet, en moet ik nog een poos geduld hebben. En die onzekerheid vind ik ontzettend lastig. De volgende stap is de transplantatie, maar helemaal zeker is dat niet. Ik weet namelijk niet wanneer de niertransplantatie plaats gaan vinden en of mijn nier het tot die tijd vol gaat houden. Het is natuurlijk ook heel goed mogelijk dat de nierfunctie nog wel wat verder terugzakt en ik eerst moet gaan dialyseren. Dag voor dag en stap voor stap.
Ondertussen merk ik steeds vaker met mijn hoofd terug te gaan naar de dagen een jaar terug. Ik zie mezelf nog zitten, in het zonnetje, met een dikke buik en Jan ondertussen lekker in de tuin bezig. Omdat we er wel rekening mee hielden dat Matz iets eerder zou kunnen komen hadden we de meeste dingen wel klaar. De box stond in de woonkamer en ook de kinderwagen stond inmiddels te pronken in de woonkamer. Wat was het fijn om te fantaseren hoe ons zoontje daar straks in zou liggen. Zo ontzettend welkom…
Een jaar geleden, toen mijn wereld er nog zo anders uitzag. Een jaar geleden had ik toch met geen mogelijkheid kunnen bedenken dat ik een jaar later opgenomen zou zitten voor mijn depressie, ik in spanning afwacht of de transplantatie op tijd komt of ik toch eerst moet gaan dialyseren en het meest pijnlijke dat ik mijn prachtige zoontje niet bij me heb. Hem in het afgelopen jaar niet heb zien opgroeien tot een kleine dreumes, niet heb mogen ontdekken wat zijn karakter geweest zou zijn, of hij net zo lief en zorgzaam als zijn papa geweest zou zijn en of hij net zo hard kon lachen als z’n mama… Niks van dat alles.
Bijna een jaar verder en de rollercoaster is nog niet tot stilstand gekomen. En voorlopig gaat hij dat ook nog niet doen, hoe hard ik ook uitkijk naar een heel saai leven. Maar hopelijk gaat de rollercoaster nu wel de goede kant op.
2 reacties op “-23- Spanning en onrust…”
Ik hoop hard met je mee. Wat zou het mooi zijn dat de lichtpuntjes voor jou zich nu net zo zouden ontvouwen als de nieuwe blaadjes aan de bomen.
Liefs je nicht
Hallo Suzanna,
Ik heb een blog verbod gekregen van Johannes want ik trek het me veel te veel aan.
Maar daar hou ik me niet aan vanzelf.!
Er komt nu zoveel tegelijk dus tijd om te proberen wat rust in je hoofd te kregen is er niet.
Logisch dat alles van vorig jaar nu terug komt, wat hadden we Matz graag leren kennen,
Van deze kant veel liefde en kracht voor jou en Jan.
Liefs tante Ine