In mijn vorige blog schreef ik er al kort even over, mijn verwachtingen. Een terugkomend thema… en niet omdat mijn verwachtingen altijd kloppen, maar omdat mijn verwachtingen torenhoog zijn en keer op keer tegenvallen. Mijn eerste grote verwachting was dat ik na de zomervakantie, dus na mijn zwangerschapsverlof, wel weer aan het werk zou kunnen. Helaas bleek ik me rond die tijd alleen maar slechter en slechter te gaan voelen en werd ik depressief.
Helaas, na de zomervakantie weer voor de klas was dan niet helemaal gelukt, maar dan ga ik me maar richten op kerst. Met kerst moet het wel zo’n beetje klaar zijn. Toen ik dat destijds tegen mijn psychiater vertelde werden mijn verwachtingen al wat getemperd, maar in mijn hoofd bleef ik me toch focussen op de kerstvakantie. Nieuw jaar, dan moest ik toch wel zo ver zijn dat ik weer kon gaan werken. 2021 zou een beter jaar gaan worden, wat me niet heel moeilijk leek na een jaar als 2020. Maar toen ik me op 1 januari niet beter voelde, 2 januari nog wat slechter en 3,4, 5 januari de vrije val naar superslecht ingezet was, was de teleurstelling groot. Ik ging me alleen maar slechter voelen, meer van mezelf balen, me verzetten tegen de depressie die alleen maar groter leek te worden.
Klopt, die depressie werd ook steeds groter en ik kreeg er steeds minder grip op. Ik vind de depressie altijd nog een beetje onwerkelijk, alsof het niet echt is. Ik heb inmiddels al zo vaak tegen mezelf gezegd dat het nu wel klaar is, ik me niet zo moet aanstellen, weer normaal moet gaan doen…. Maar het blijkt niet helemaal de manier te zijn om me beter te gaan voelen. Toen half februari het besluit genomen werd dat ik opgenomen zou gaan worden voelde ik de wereld onder mijn voeten verdwijnen.
Het was toch niet echt, onwerkelijk…. Maar waarom lukte het me keer op keer niet om er grip op te krijgen. Ik verwachtte (ja ja, daar was die weer) dat de opname zo’n twee á drie weken zou duren en dat ik dan wel weer thuis zou zijn. Dom, naïef… geen idee. Maar al snel werd me duidelijk dat mijn verwachting niet helemaal zou kloppen. Van de weken kon ik beter maanden maken, misschien zou dat iets meer in de buurt komen.
Vorige week had ik mijn behandelplanbespreking. Hierbij zitten alle betrokken behandelaars en samen kijken we waar we staan, waar we heen willen en of we op de goede weg zijn. We hadden het erover dat er nog veel onduidelijkheid was over de transplantatie en dat duidelijkheid me zou helpen. Ook gaf ik aan het gevoel te hebben in de wachtstand te staan, terwijl ik weet dat dat niet helemaal eerlijk is. Maar we kregen het ook over de toekomst, wat ik hoop of verwacht.
Ik vertelde vol goede moed dat ik toch wel verwacht na de zomervakantie weer voor de klas te staan, dan moet alles wel klaar zijn. Stilte… een klein lachje… Oke, ik denk dat als ze geen rekening met mij gehouden zouden hebben, ze allemaal heel hard hadden gelachen. Nog 4 maanden en dan zou het allemaal wel weer klaar moeten zijn. Tuurlijk Suz… Ik kreeg de vraag hoe lang herstel er staat voor een niertransplantatie. Eigenlijk weet ik het niet… en de niertransplantatie is natuurlijk niet het enige wat er speelt.
Mijn psycholoog leek het een verstandig plan om bij al mijn verwachtingen een jaartje op te plussen… en dat een kopje koffie drinken op het werk na de zomervakantie misschien een veel mooier en realistischer doel zou zijn.
Tijdens een later gesprek met Jan en de maatschappelijk werker kregen we het ook weer over mijn verwachtingen. En dus over mijn verwachting van de niertransplantatie. En die verwachting is hoog, torenhoog… Want als ik getransplanteerd ben dan voel ik me weer zoveel beter, en ben ik er wel weer. En ik geloof echt dat de transplantatie me heel veel gaat brengen. Als de dagen doorkomen geen strijd meer is omdat ik te weinig energie heb voor een dag, geloof ik dat er veel meer ruimte is om te herstellen van mijn depressie. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik me een week na de transplantatie weer goed ga voelen en de depressie verdwenen is.
“Gelukkig” heb ik nog even de tijd om die verwachting bij te stellen. Die verwachtingen, mijn verwachtingen waarvan ik denk dat de mensen om mij heen dat verwachten.
4 reacties op “-29- Ik en mijn verwachtingen”
Een Verwachting is de Hoop dat iets werkelijk gaat gebeuren.
Hoop is een lichtje in je hart dat vandaag moed geeft en morgen Kracht!
Kracht!
Hoe diep moet ik vallen? Hoe fel is de pijn?
Hoe zwaar kan het voelen verslagen te zijn?
Hoe groot is het offer? Hoe bitter de pil?
Soms grijpt de onmacht je naar je keel.
Maar hoe je ook worstelt, je bent niet verloren.
Want weet dat uit Kwetsbaarheid Kracht wordt geboren.
Mooi Mens❤!
Wauw wat mooi geschreven ❤️ Dankjewel 😘
Lieverd, wat een verhaal en wat een dapper verhaal over wat je verwachtingen zijn.
Iedereen heeft verwachtingen maar ook iedereen leeft met de dag.
En ik vind dat je het prachtig verwoord en beschrijft.
Liefs As
Dankjewel lieve Astrid! Fijn om te horen 🥰