Vorige week woensdag kwam het verlossende telefoontje. De testuitslagen van mijn zus waren goed en er is een nieuwe datum voor de operatie gepland, maandag 5 juli.
Blij, opgelucht, zenuwachtig… nee, eigenlijk niks van dat alles. Ik voel me slecht en het goede nieuws helpt me niet om me wat beter te voelen. Erger nog, ik voel me alleen maar slechter. Ik hoor toch blij te zijn, opgelucht te zijn, een nieuwe datum om naar uit te kijken. Maar het idee dat ik dat dus moet zijn, en het niet voel maakt het alleen maar ingewikkelder.
Het zal vast moeten landen en morgen voel ik vast de blijdschap dat het eindelijk gaat gebeuren. Een verwachting, gebaseerd op hoop, maar geen realiteit. We zijn inmiddels een week verder en de depressie overheerst. En daar baal ik van. Het voelt zo slecht dat ik me slecht voel terwijl ik vind dat ik blij zou moeten zijn.
Ik merk de afgelopen week ook getwijfeld te hebben of ik wel of niet zou delen op mijn blog. Het is lastig, ik vind het lastig en ik kan me voorstellen dat het voor mensen lastig te begrijpen is dat de somberheid overheerst terwijl er iets moois staat te gebeuren. Ik zou schrijven over de transplantatie en alles daar omheen, alleen zit alles in elkaar verweven en kan ik mijn ervaringen rondom de transplantatie niet los maken van de depressie. Die is er en heb ik het mee te doen…
Gister in gesprek met de psychiater een plan gemaakt rondom de transplantatie en besloten dat ik komende vrijdag naar huis ga. Fijn, spannend, angst… Ik vind het thuis zijn fijn en vind het prettig dat ik voor mijn opname in het UMCG voor de transplantatie nog even thuis kan zijn. Maar ook spannend, geen programma, geen structuur en geen mensen die me uit m’n hoofd halen, die ervoor zorgen dat ik in het hier en nu blijf. De opname heeft ruim vier maanden geduurd… Waar ik bij binnenkomst in februari had bedacht dat ik met twee a drie weken wel weer thuis zou zijn. Wellicht schrijf ik hier later nog is over.
En dan angst…de angst dat er nog iets tussen gaat komen, het toch niet door kan gaan. Maar ook de angst voor de transplantatie. Ik vind het doodeng, mijn hele leven gaat er na 5 juli heel anders uitzien, alleen heb ik nog geen idee hoe. Ik hoop en verwacht stiekem ook wel een beetje dat het me in ieder geval de energie gaat opleveren om de depressie verder aan te gaan en mijn leven weer op te pakken. Ik weet het, kleine stappen want er staat nog genoeg te gebeuren, maar stap voor stap vooruit.
2 reacties op “-36- Een nieuwe datum!”
Lieverd,
Wat weer mooi verwoord je angst de spanning en je gevoel.
Ik heb zoveel respect voor jou dat je dit deelt, ook al is het voor vele moeilijk te bevatten wat er allemaal door jou heen gaat.
Blij dat je vrijdag lekker naar huis kunt.
Fijn bij Jan en de diertjes.
Koester die mooie en fijne momenten.
Alles komt zoals het komt, daarin valt niets te plannen.
Heel veel sterkte en ik ben trots op mijn nichtje(s)
Super lief, dankjewel! Ik blijf het lastig vinden wat wel en niet te delen omdat het toch ook nog wel veel negatief is… maar ja, dat is het nu eenmaal. Gaat hopelijk alleen maar beter worden 😊