Zo lang naar uitgekeken, toegeleefd en tegenop gezien… En nu zit het erop. De fantastische nier van mijn zus is verhuisd naar mijn lijf, en aan de waarden te zien heeft hij het daar tot nu best goed naar zijn zin! Het is een ware rollercoaster, en ik geloof dat ook nog niet alles geland is, maar dat komt. Alles op z’n tijd zeggen ze dan!

Vrijdag 2 juli, een week geleden was de opname. Die dag zijn de laatste onderzoeken gedaan voor de transplantatie. En hoewel alles er heel positief uitzag, vond ik het ontzettend spannend! De angst dat er toch nog iets tussen zou komen waardoor het nier door kon gaan was behoorlijk. Maar gelukkig alles op groen, dus met weekendverlof naar huis en zondagmiddag weerkomen! Na een gespannen dag zondagmiddag richting Groningen gereden. En dat zit je daar, op het ziekenhuisbed.. Mijn zus en zwager waren er ook dus elkaar opgezocht om de tijd samen wat door te komen. Nog een laatste nachtje en dan gaat het echt gebeuren.

En of het ging gebeuren de volgende dag, werd die nacht nog even spannend. Ik lag op een tweepersoonskamer met een meneer die eerder in de week een donornier ontvangen heeft. Rond 00.00 uur was het aardig druk in de kamer en werd mijn buurman weg gereden. Mij werd verteld dat mijn buurman in aanraking is geweest met iemand met Corona en in isolatie moet. En dat betekende dat ik een sneltest moest krijgen om uit te sluiten dat ik misschien Corona zou hebben. Je kan je misschien indenken dat het niet echt helpend was voor mijn toch al wat onrustige nachtrust… Dit kan niet waar zijn, dit gaat niet gebeuren… Om 03.00 kwam gelukkig het bericht dat in negatief getest was. Dat iets negatiefs toch zo positief kan zijn!

‘S ochtends rond 07.00 kwam mijn lieve zus nog even langs. Zij werd al op tijd naar de OK gebracht. Het stuk wat ik het aller spannendst heb gevonden. Mijn fantastische lieve zus, met een lieve man en prachtige kindjes gaat voor mij een operatie ondergaan. Het is bijna een week later als ik dit typ, en ik voel de spanning en emoties weer. Als met mijn zus alles maar goed gaat! Een lange ochtend en een heel langzaam tikkende klok, maar om 10.50 kreeg ik het bericht dat ik me klaar moest maken om naar de OK te gaan. Op de vraag hoe het met mijn zus was wisten ze geen antwoord, maar ze gaven aan dat als ik zo op tijd al richting de OK mag, dan is dat een goed teken. Een kleine geruststelling…

Het mooie OK-pakje aangetrokken, sieraden af en laatste keer toilet en toen gingen we. In het ziekenhuisbed, over de gangen. Bam… daar was ik even niet op voorbereid. Hoewel we nu heel rustig die kant op gingen, kreeg ik even weer de flashbacks van de spoedkeizersnee…. Waar ik in een vergelijkbaar pakje, in een bed over de gangen naar de OK gereden werd. Rustig blijven ademen.

In de voorbereidingsruimte gelijk gevraagd of zij wisten hoe het met mijn zus was. In het systeem stond nog dat ze met de operatie bezig waren, of in ieder geval aan het afronden waren, maar meer kwam ik nog niet te weten. Infuus geprikt en dan wachten… Wachten tot ik meer hoor, tot ik naar de OK gereden wordt. Ik weet niet precies meer hoe lang ik heb moeten wachten, maar toen kwam de anesthesist met de verlossende woorden, het is heel goed gegaan met je zus. De operatie is goed gegaan, ze is wakker en ligt nu op de uitslaapkamer. Tranen van opluchting, mijn grootste angst dat er iets zou gebeuren.. Maar het is goed gegaan!

De anesthesist die mij kwam halen gaf aan dat we wel even langs de PACU (uitslaapkamer) konden rijden. Ze hadden gevraagd of mijn zus langs het gangpad kon liggen, maar dat was niet gelukt. Dus in mijn bed tussen alle andere bedden door gemanoeuvreerd om even mijn zus te zien, aan te kijken en vast te houden. Natuurlijk nog wel slaperig, maar ik had met eigen ogen gezien dat het goed was!

Toen door naar de OK, slik. Daar was die weer, adem in, adem uit… Van het bed over naar de operatietafel en vanaf toen heb ik alleen nog omhoog gekeken. Wat mensen stelden zich voor, maar je moet me niet meer vragen wat er gezegd is. Iedereen maakt zich klaar, en daar lag ik. Daar was ineens dat moment, shit… nu ben ik aan de beurt. Ze gaan me zo onder narcose brengen, het gaat gebeuren. Eerst een masker op waardoor ik me wat zweverig ging voelen. Ik denk dat ik niet goed opgelet heb, want de paniek werd steeds groter. Ik viel niet in slaap, ik hoorde nog alles, ik voel nog alles. De narcose werkt niet… straks gaan ze snijden en ik voel nog gewoon alles. Tot de anesthesist zei: “Dan komt nu de narcose”… Oké, lekker bezig Suz. Je had beter kunnen genieten van dat fijne zweverige gevoel dan je druk maken om niks. En weg was ik…

En een paar uur later werd ik wakker op de PACU. De pijn was enorm. Of ik een waterijsje wilde? Euh nee, liever iets tegen de pijn. Tot drie keer toe, en toen werd de pijn gelukkig een stuk minder. Totaal geen benul van tijd, en ik denk dat ik vast het een en ander niet meer kan herinneren, alleen nog dat ze een echo kwamen maken van de nier. Een goed doorbloedde nier, die op de OK al was begonnen met urine produceren. Hij had er zin in!

Tegen 18.30 werd ik opgehaald van de PACU. Ik vroeg of het mogelijk was om nog even langs mijn zus te gaan. Mijn zus lag op dezelfde afdeling, op een andere kamer. Zo ontzettend fijn dat ook dat mocht. Natuurlijk weer de tranen, we hadden het gedaan, en het was goed gegaan! Dankbaar, trots, blij… het dekt niet de lading. Ik heb afgelopen week vaak gedacht welke woorden bij het gevoel passen, maar ik weet het niet.

In een volgende blog schrijf ik verder.