5 Augustus… vandaag is het alweer één maand na mijn niertransplantatie. Alweer, en eigenlijk ook nog maar een maand geleden. De energie was er gelijk en pijn in mijn buik wordt nu steeds minder. Ik merk dat het daardoor ook steeds verder weg voelt. Dat maakt het tegelijk ook weer lastig, want binnenin is nog niet alles hersteld…. Dus ik moet me nog even rustig houden. En dat is best lastig als je na zoveel tijd wel weer energie hebt en er meer dan genoeg in en om het huis te doen is.

Vorige week donderdag weer controle gehad in het ziekenhuis. Ik merk dat het vertrouwen nog moet groeien, want vond het toch weer behoorlijk spannend. Voor Jan iets minder fijn, aangezien de spanning weinig goeds doet voor mijn humeur… Gelukkig waren de uitslagen weer goed! De kreatinine (afvalstoffen in het bloed) was wel iets hoger dan de vorige keer, maar de tacrolimusspiegel was nog steeds aan de hoge kant dus dat kon daar heel goed de oorzaak van zijn. De tacrolimus(afweeronderdrukker) dus nog iets verder omlaag en hopelijk tijdens de volgende controle de kreatinine ook weer iets omlaag.

En die volgende controle is pas over 12 dagen… Dan heb ik afspraken staan voor het verwijderen van de dubbel J katheter dus vond de arts het goed om het daarmee te combineren. Een beetje spannend zo’n ‘lange’ periode ertussen vind ik het wel, maar anderzijds is het ook prettig dat de arts dus het vertrouwen heeft dat het goed gaat en er zoveel tijd tussen kan zitten! Dus daar maar aan vasthouden.

Die dubbel J katheter verwijderen is nog wel een dingetje. Al voor de transplantatie zag ik daar tegenop. De dubbel J katheter zit tussen de blaas en de nieuwe nier en wordt straks via de plasbuis verwijderd… Help 🙈 Mijn ervaringen met het inbrengen van een blaaskatheter zijn nog van toen ik 10 jaar oud was. En die herinnering is vooral pijnlijk, maar wellicht ook wel wat vertekend na zoveel jaar. De keren daarna heb ik een blaaskatheter gekregen tijdens een ruggenprik en onder narcose, en daar natuurlijk weinig van meegekregen. Maarjah, het moet eruit, linksom of rechtsom.

Ik merk het schrijven van de blog lastig te vinden. Lichamelijk gaat het behoorlijk goed. Ik had van tevoren niet durven dromen dat ik me een maand na de transplantatie al zo zou voelen. Maar ik blijf het frustrerend vinden dat mijn stemming niet in hetzelfde tempo verbeterd als mijn lichamelijke conditie. Toen ik het hier afgelopen dinsdag met de psychiater over had gaf hij aan dat het me misschien zou helpen als ik de frustraties los kon laten en het nare sombere gevoel er zou laten zijn… omarm het. Pff… ik begrijp dat mijn weerstand het groter maakt, maar het gevoel om in die put vast te zitten, het sombere gevoel met de daarbij horende negatieve gadachtenstroom is nou niet bepaald een fijn gevoel wat ik er graag laat zijn. Gelukkig wat bruikbare tips gekregen waar ik mee aan de slag kan.

Al sinds het overlijden van mijn zoontje Matz* slaap ik ontzettend slecht. Tijdens mijn opname in het UCP ben ik met wat hulp van medicijnen steeds wat beter gaan slapen. Helaas was dat feest na de transplantatie voorbij.  Nou kwam de psychiater er afgelopen dinsdag mee dat niet alleen de depressie hier een rol in hoeft te spelen, maar ook de Prednisolon en Tacrolimus hebben beide als bijwerking slapeloosheid! Nou weet ik nog niet of ik hier blij mee moet zijn, maar het verklaard wel het een en ander.

Verder qua bijwerkingen van de medicijnen wisselt het nog wel. Waar ik in het begin veel last had van hartkloppingen, zijn deze nu ingeruild voor het trillen van handen en benen. Gelukkig schijnt dit vaak voor te komen. Bij sommige mensen wordt het trillen minder als de dosering omlaag gaat, en andere mensen blijven er last van houden. Afwachten dus en ondertussen maar wennen aan het trillen.

Dinsdag weer controle, hopen op goede uitslagen!