Daar liep ik weer, samen met Jan, van de parkeerplaats het Martiniziekenhuis in, om de balie heen, de gang door naar de lift. Naar de tweede verdieping om me daar aan te melden bij de balie ziekenhuis-psychiatrie om vervolgens op mijn vaste plekje plaats te nemen. Het plekje waar ik van september tot die laatste keer op 16 februari altijd ging zitten als die vrij was. Ik had gister weer een afspraak bij de psychiater in het Martiniziekenhuis, exact een half jaar nadat ik daar de vorige keer compleet uit het veld geslagen weg liep. Op weg naar huis om daar mijn spullen te pakken. De spullen die ik dacht nodig te hebben voor mijn opname in het UCP.

En nu liep ik daar weer, dezelfde route, dezelfde plek om te wachten om vervolgens door dezelfde arts opgehaald te worden om naar dezelfde kamer te gaan… En ik geloof dat daar de vergelijkingen ophouden. Ik was mega gespannen, maar in de verste verte niet meer het hoopje ellende wat ik een half jaar geleden was geweest. En ondanks de spanning vond ik het fijn weer bij haar terug te zijn. Een prettige, kundige en toegankelijke arts. Niet bang om de meest pijnlijke punten ‘aan te raken’, maar zonder oordeel. Al werkt het in mijn hoofd niet helemaal zo en zitten er wel “stemmetjes” die mij vertellen wat zij er allemaal wel niet van denkt en van vindt…

Gedurende mijn opname in het UCP was de zorg bij het Martiniziekenhuis afgesloten, maar bleef ze op de achtergrond betrokken en belde ze af en toe om te horen hoe het met mij ging. Ik denk dat die betrokkenheid en oprechtheid alles zegt en je daarom misschien wel begrijpt waarom ik “blij” ben om weer bij haar terug te zijn. Blij tussen aanhalingstekens, want alles in mij schreeuwt dat ik er helemaal klaar mee ben, met de negatieven gedachten, sombere stemming, het ziek zijn, alles… Ik wil dat alles weer normaal is…

Maarjah, wat is normaal. Mijn leven gaat nooit meer worden zoals het was… Ik ga nooit meer worden hoe ik was… En dat gaat oké zijn. En ik kan heel hard roepen en schreeuwen dat ik er klaar mee ben, daarmee zijn niet ineens mijn negatieve gedachten verdwenen en mijn stemming weer goed. Sterker nog, het gaat er waarschijnlijk alleen maar slechter van worden. Ik kreeg voor de komende week de opdracht mee om doelen te gaan formuleren waar ik tijdens de behandeling aan wil gaan werken. En nee, ik wil weer dat alles normaal is zijn dan niet de doelen die bedoeld worden. Komende week dus werk aan de winkel en tijdens de volgende afspraak met de psychiater van het Martiniziekenhuis en de psychiater uit het UCP een plan maken hoe verder.

Vanmorgen mocht ik weer naar Groningen. Deze keer voor een lange dag UMCG + UCP. Ik moet altijd een uur voor de afspraak bij de nefroloog bloed laten prikken, in een potje plassen en mijn 24 uurs urine inleveren. Daarna dus met een kopje thee wachten op de afspraak. En hoewel ik me fysiek goed voel, goed kan plassen en energie heb, is het toch steeds weer spannend. Ik hoop dat er bij elke controle met goede uitslagen een beetje meer vertrouwen komt. Vertrouwen in de nier en in mijn lijf. Vertrouwen wat de afgelopen jaren toch wel een behoorlijke deuk heeft opgelopen. Gelukkig waren de uitslagen ook vandaag weer goed! Een nierfunctie van 65%, daar had ik van tevoren alleen maar van kunnen dromen. Ik moet zeggen dat ik af toe vergeet dat het nog maar zes weken geleden is dat ik ben getransplanteerd. En al voel ik me al heel wat, als ik een rondje met de honden ga lopen of even wat boodschappen ga halen merk ik toch dat het vooral heel wat voelt, maar nog niet zoveel is.

Ook had ik vandaag een echo om te kijken of de nier de urine goed afvoert nu de dubbel J katheter verwijdert is en of de doorbloeding goed is. Hier kreeg ik later vanmiddag bericht over dat ook de echo er goed uitzag. Ik vroeg de arts vanmorgen of ik de uitslag van de echo bij de volgende afspraak krijg, maar ze gaf aan me wel even een bericht te sturen met de uitslag (mits deze goed is uiteraard) en dan gelijk laat weten of de tacrolimusspiegel deze keer goed is. En hoewel het voor haar waarschijnlijk niet zoveel voorstelt om even een berichtje te sturen, ik vind het heel prettig om even die bevestiging te krijgen. De volgende afspraak bij de nefroloog is over twee weken. Ze vroeg me of ik voorkeur had bij wie ik de afspraak zou hebben. Ja die heb, heel graag weer bij haar. Maar wat zeg ik… “Nee hoor, maakt voor mij niks uit.” Dus… Typisch Suz…

Toen ik na de afspraak in het restaurant een cappuccino ging halen omdat ik ruim 1,5 uur moest wachten baalde ik zo van mezelf. Ik roep steeds dat ik dichter bij mezelf wil en moet blijven, wil doen wat ik graag wil en waarvan ik denk dat het goed voor mij is, maar als het puntje bij paaltje komt ga ik gelijk terug in hoe ik het altijd deed. Vooral niet teveel willen zijn, niet moeilijk doen, als ze me maar niet lastig vinden en het zijn tot nu toe allemaal prettige artsen en ik wil vooral niemand voor het hoofd stoten… Mooi doel om aan te werken 😉 Hier kreeg ik het ‘s middags over tijdens het gesprek met de psycholoog in het UCP. Ik wilde ergens een voorbeeld bij noemen en nam dit als voorbeeld. Daar wist de psycholoog wel raad mee. De afspraak moest immers nog gepland worden dus kon ik er heel goed even achteraan bellen met de vraag of de afspraak weer bij dezelfde nefroloog als vanmorgen gepland kon worden. Slik, hartslag vliegt omhoog, het zweet breekt me uit en ik voel de spanning door mijn lijf gieren. En toch weet ik dat dit inderdaad is wat ik moet doen. Ondanks alle negatieve gedachten die als een waterval naar beneden stromen en me vertellen waarom ik het vooral niet moet doen. Ik heb het gedaan. En ook al vliegen de gedachten in mijn hoofd nu nog steeds alle kanten op, ik heb het gedaan en daar moet ik trots op zijn! Ook al is het maar een klein beetje…