Suz, hoe gaat het met je? Ja… het gaat. Beetje op en af. Vooral lichamelijk goed, de nier doet het super!

Ik geloof dat dit mijn meest gegeven antwoord is van de afgelopen weken. Hoe het gaat, ik vind het een ontzettend ingewikkelde vraag. Eigenlijk zou ik willen zeggen dat het k*t gaat. Maar dat is niet waar. Het gaat zoveel beter dan drie of vier maanden geleden. En toch, als ik kijk naar hoe ik mijn nu voel, dan ligt de focus vooral op alles wat nog niet goed gaat. Het sombere en zware gevoel is er nog steeds… Niet meer de hele dag en al heel veel minder zwart dan dat het is geweest, maar het is er nog.

En waarom mijn aandacht dan dus op het negatieve ligt? Goede vraag! In het eerste gesprek wat ik weer bij mijn ‘oorspronkelijke’ psychiater had vroeg zij eerst aan Jan hoe hij vond dat het met mij ging. Jan benoemde vooral alle dingen die nu al zoveel beter en prettiger zijn dan een half jaar geleden. Het steeds vaker weer even zien van de echte Suz, weer echt contact kunnen hebben, geen zorgen hebben als hij aan het werk is en natuurlijk het ontzettend grote verschil in energie. Toen dezelfde vraag daarna aan mij gesteld werd was mijn antwoord iets minder positief. Ik gaf aan dat ik herkende wat hij zei, maar dat het voor mij toch anders voelt. Het voelt allemaal iets minder positief.

De psychiater legde uit dat mijn brein tijdens mijn depressie “zwart gekleurd” is door de ernst en de duur van de depressie. Al die tijd is alles zwarter dan zwart geweest dat wanneer er nu iets positiefs gebeurd het automatisch een grijze kleur krijgt. Mijn brein moet dus weer geleerd worden in kleur te kijken, om ook de mooie en positieve dingen te zien. Dus elke dag schrijf ik drie dingen op die positief waren… En dat vind ik een behoorlijk lastige opgave, maar door heel klein te kijken gaat het hopelijk elke dag een beetje makkelijker.

Gaat met die kennis de vraag over hoe het met me gaat ook makkelijker worden? Voor nu nog niet… Ik kan al zolang niet zeggen dat het goed gaat en dat ik me goed voel dat ik me vaak bezwaard voel om mijn eerlijke antwoord te geven op die vraag, hoe het voor mij voelt. Wat willen mensen horen? Het moet nu wel een keer klaar zijn… Mensen willen vast horen dat het goed gaat en dat ik er weer ben, zijn wel klaar met mijn eeuwige zwartgallige gedoe… Maarja, eigenlijk zou het niet uit moeten maken wat andere mensen willen horen of dat ze er nu misschien wel klaar mee zijn. Als ze het vragen omdat ze oprecht willen weten hoe het gaat, dan zullen ze het echte antwoord willen horen. En als ze het uit beleefdheid vragen, dan kunnen ze zich misschien beter gewoon stil houden. Maar voor ik ook na die woorden ga handelen moet ik nog even oefenen, iets met bewust onbekwaam!

Daarnaast vind ik het ook wel spannend om hardop te zeggen dat het steeds een beetje beter met me gaat. Vorig jaar november/december ging het ook steeds een beetje beter met me. Ik zette alles op alles om aan mijn eigen verwachting te kunnen voldoen dat ik er met de kerst wel weer zou zijn. Helaas had ik op dat moment mijn diepste punt nog lang niet bereikt en stortte alles in januari helemaal in. Er was niet zo heel veel meer van me over. Wie zegt me dat het nu wel steeds iets beter blijft gaan? En wat als dit is hoe het altijd gaat blijven? Ga ik mezelf weer helemaal terugvinden en ga ik weer gelukkig worden? Ik ga er alles aan doen en heb ontzettend veel vertrouwen in de mensen om me heen, maar het vertrouwen in mijzelf moet nog flink groeien.

In het gesprek wat ik drie weken terug met beide psychiaters had om een plan te gaan maken over hoe ik nu na de transplantatie verder ga, hebben we het gehad over de mogelijkheid van de driedaagse-deeltijdbehandeling. Ik weet dat ik er nog niet ben en ik ben er van overtuigd dat ik daar nog ontzettend veel kan leren, maar ik wil en hoop me ook beter te gaan voelen als ik mijn “normale leven” weer op kan gaan pakken. Het nieuwe normaal… De komende tijd zal dat ook nog veel bestaan uit therapieën, maar daarnaast ook gewoon de alledaagse dingen.

De ramen wassen, afgelopen week heb ik voor het eerst in twee jaar tijd zelf de ramen gewassen!!! Tja, waar een mens al niet blij van kan worden hè 😉 Mijn conditie is nog ontzettend slecht en mijn spieren zijn werkelijk niks meer gewend, maar het is ontzettend fijn om wel weer de energie te hebben om weer dingen in en om het huis te doen. En al valt het nu vaak nog tegen, voel ik me meer dan dat ik daadwerkelijk ben, het is fijn om eraan te kunnen werken. Dus ja, ik werd er blij van dat ik de ramen kon wassen, allemaal achter elkaar aan!

Ook wil ik heel graag weer naar mijn werk toe. Ik heb een ontzettende leuke baan in het voortgezet onderwijs en fantastisch collega’s die ik heel erg mis! December 2020 ben ik voor het laatst op mijn werk geweest, dus ik vind het wel weer tijd worden. In verband met de transplantatie en de medicijnen die ik daardoor moet gebruiken ‘mag’ ik de eerste drie maanden niet op school komen. De risico’s op infecties en virussen is nu nog te groot, dus ik moet even geduld hebben. En dan in oktober eerst maar eens een kopje koffie gaan doen. Weer veel indrukken en ontzettend veel prikkels waar ik wel weer aan zal moeten wennen. Groepen ben ik de afgelopen anderhalf jaar namelijk nauwelijks tegengekomen. Zelfs een ietwat drukke winkel is me nu al snel teveel… Tijdens mijn opname zat ik natuurlijk ook op een groep, maar daar was iedereen depressief dus de oren werden me daar niet bepaald van m’n hoofd gekletst!

Nog een lange weg te gaan, maar in ieder geval stap voor stap vooruit!