Dinsdag 1 september 2020, mijn eerste afspraak bij de psychiater. We waren inmiddels 4,5 maand na het overlijden van mijn zoontje Matz* en het ging steeds slechter met me. Ik voelde me slecht, slechter dan slecht. Oké, het kon nog slechter zou later blijken, maar op dat moment wist ik al niet zo heel goed meer wat ik met mezelf aan moest. Maar depressief, ik? Nee… dat sowieso niet.

De gynaecoloog die de geboorte van Matz* heeft gedaan was de eerste die het woord ‘depressie’ heeft laten vallen. Zes weken na het overlijden van Matz* hadden we een afspraak bij de gynaecoloog en de verpleegkundige die ook bij de geboorte aanwezig was. Zes weken, alles nog zo vers en achteraf kan ik wel zeggen nog in een soort shock geleefd te hebben. De gynaecoloog had mij echter wel vrij goed ingeschat… Niet klagen, niet teveel aandacht vragen en dat eeuwige zinnetje in mijn hoofd blijven herhalen; je vooral niet aanstellen Suz, het kan altijd erger.

De gynaecoloog adviseerde mij toch om maatschappelijk werk vanuit het ziekenhuis te accepteren en drukte me op het hart op te passen voor een depressie. Dit verlies, het verlies van mijn zoontje, mijn gezondheid en daarmee mijn perspectief was niet zomaar iets. Ik heb de hulp geaccepteerd, maar in de lift naar beneden hebben we met elkaar nog wat grappende opmerkingen gemaakt over de opmerking op te passen voor een depressie. Een depressie… dat past totaal niet bij mij. Ik ben opgewekt, energiek (toen ook nog zonder de lichamelijke energie door mijn nierfalen), positief, kijk naar de dingen die wel kunnen, stoppen is geen optie, niet aanstellen en vooral doorgaan. Je moet er immers zelf iets van maken.

De weken die volgden leek ik me iets beter te voelen. Alsof het landde, alsof ik aan het landen was. Maar hoe meer ik landde, hoe meer alles me tussen mijn vingers door leek te glippen en hoe slechter ik me ging voelen. De strijd die ik vooral met mezelf voerde, werd steeds groter. Ik moet door, ik moet normaal doen, me vooral niet aanstellen. En hoe harder ik dat bleef roepen, hoe dieper, donkerder, kouder de put leek te worden.

Al vrij snel heeft de maatschappelijk werkster aangegeven dat er meer hulp nodig was en ben ik doorverwezen naar een psycholoog. Het intakegesprek werd snel ingepland en half augustus zat ik bij haar. Een hele lieve en open vrouw, benieuwd naar mij als mens en niet alleen mijn probleem. En hoewel dat me een prettig en goed gevoel gaf, vond ik het eerste gesprek ontzettend pittig. De meest pijnlijke dingen, die waar ik mij het meest voor schaamde en nog steeds, werden op tafel gelegd. Zei ik het niet zelf, dan werd er wel naar gevraagd… Op een manier dat ontkennen of er een iets positievere draai aan te geven geen optie was. Maar helemaal logisch, zij moet weten wat er speelt en hoe de vlag erbij hangt…

Ik kan hier nog veel meer over schrijven, wellicht doe ik dat nog een keer, maar om te voorkomen dat deze blog een compleet boekwerk wordt sla ik een deel over. Twee weken om precies te zijn. Twee weken later, op 26 augustus had ik mijn derde afspraak bij de psycholoog. Praten vond ik heel lastig, te pijnlijk, teveel schaamte, te ver verwijderd van mijzelf…. Uitkomst was dat ze graag met de psychiater wilde overleggen omdat ze het idee had dat extra hulp in de vorm van medicatie nodig was. Hier was ik ontzettend op tegen. Ik heb een hekel aan medicijnen slikken en door mijn nierfalen had ik al een flinke hoeveelheid aan pillen. En daarnaast was er heel veel schaamte, schaamte omdat ik me zo voelde, me zo gedroeg en me niet eens even normaal kon gedragen. Ik wilde weg, vluchten, weg van alles en iedereen. Maar om “van het gezeur” af te zijn heb ik ermee ingestemd dat ze zou overleggen.

En toen ging het snel, de volgende dag kreeg ik een telefoontje dat ze overleg had gehad en de psychiater mij graag wilde zien. Oké, het is altijd nog aan mij om dan nee te zeggen tegen de medicatie dus ik heb ingestemd met een afspraak. Of ik echt dacht dat ik nee zou zeggen? Ik weet het eerlijk gezegd niet, misschien was de wanhoop ook al wel zo groot dat het me weinig meer kon schelen. De huisarts regelde een verwijzing en nog geen week later stond de afspraak bij de psychiater gepland.

Dinsdag 1 september, om 10.00 uur. Mijn maag draaide om toen ik het ziekenhuis inliep, route 2.7 om daar vervolgens in de wachtkamer plaats te nemen. Ik werd opgehaald door een jonge, vriendelijke en toegankelijke vrouw. Of ik dat die ochtend ook zo bedacht heb betwijfel ik, aangezien er tijdens het gesprek nog een vrouw aanwezig was en ik me van haar vrijwel niks kan herinneren. En eerlijk gezegd kan ik me van dat gesprek ook niet zo veel herinneren. Het enige wat me bijgebleven is is het gevoel dat ik weg wou, heel ver weg van alles en iedereen. Alsof ik in een verschrikkelijke nachtmerrie beland was die maar niet wilde stoppen. En eigenlijk was dat ook zo, alleen was de nachtmerrie mijn werkelijkheid.

Conclusie: ernstige depressie en rouw bij een 31-jarige vrouw met een blanco psychiatrische voorgeschiedenis en ernstige nierinsufficiëntie. En ik mocht gelijk starten met antidepressiva en slaapmedicatie, zonder daar een weerwoord op gehad te hebben. Ja, oké, is goed, prima.

Ik, depressief? Het ging er niet in, alsof het niet echt was, alsof het niet over mij ging en alsof het allemaal verzonnen was. Alsof het inderdaad de nachtmerrie was die niet wilde stoppen, alsof het een groot toneelstuk was. Ik moest gewoon weer normaal gaan doen, dan kon ik stoppen met de medicatie en zou iedereen zien dat ik niet depressief ben. En die gedachte heb ik lang volgehouden, want zelfs toen ik bijna een half jaar later opgenomen zou worden in het Universitair Centrum Psychiatrie, op de gesloten afdeling acute opname zat er nog steeds in mijn hoofd dat ik niet depressief was, maar gewoon weer normaal moest gaan doen…