5 oktober, vandaag is het precies drie maanden geleden dat ik de niertransplantatie heb ondergaan. En hoewel ik er elke dag op veel momenten mee “geconfronteerd” word, voelt het al veel verder weg. Het went niet om elke dag zo vermoeid op te staan dat douchen en aankleden al een activiteit is waarmee de energie van de ochtend weer is verbruikt. Maar het went heel snel om de energie te hebben om ‘s ochtends te douchen, de vaatwasser uit te pakken, met de honden het bos in te gaan en daarna ook nog even boodschappen te doen.

Oké, eerlijk, zo makkelijk was en is het (nog) niet helemaal. Aangezien mijn conditie nog zo mega slecht is dat ik na het uitpakken van de vaatwasser eerst een kopje thee doe, ik na het wandelen met de honden heel blij ben dat ik even een half uurtje languit op de bank kan gaan liggen lezen of even tv kijken en dat ik blij ben als het gelukt is de boodschappen in huis te halen en ik ze dan ook nog eens opgeruimd heb. Hoewel het me frustreert dat mijn conditie zo slecht is dat ik die pauzes nodig ben, ben ik heel blij en dankbaar dat ik de energie heb om het allemaal op een ochtend te doen. Zij het met pauzes, het lukt me wel!

Eind augustus had ik een afspraak bij mijn psychiater waar ook de psychiater vanuit het UCP aansloot om samen een plan te gaan maken. Het voorstel werd gedaan om de driedaagse deeltijdbehandeling depressie te gaan volgen in het UCP. Ik heb aangegeven dat ik heel graag weer alledaagse dingen wilde gaan doen in de hoop dat me dat ook zou helpen om me weer wat beter te gaan voelen… Dingen in het huishouden, mijn werk weer gaan oppakken, wellicht weer iets gaan doen met fotografie, maar dus niet de driedaagse deeltijdbehandeling. Hier waren ze beide gelukkig positief over en dus werd het plan gemaakt dat ik in ieder geval nog EMDR zou gaan doen bij mijn psycholoog vanuit het UCP. Haar ken ik, heb ik vertrouwen in en zij kent mijn verhaal. Daarnaast zou ik met mijn psychiater gaan starten met schematherapie, de slaaptraining afmaken en dus de alledaagse dingen weer oppakken.

Na overleg met de nefroloog kreeg ik toch het advies om de eerste drie maanden na de transplantatie niet naar het werk te gaan. Ik werk op een middelbare school waar elke dag zo’n 450/500 mensen rondlopen en het risico om iets te krijgen met mijn lage weerstand vrij groot is. Na die drie maanden is het risico er nog steeds, alleen ben ik dan met mijn afweeronderdrukkende medicatie al wel iets afgebouwd waardoor mijn weerstand zich ook weer iets hersteld. Hier ga ik overigens gewoon vanuit, met mijn logisch denken bedacht, maar ga het komende vrijdag bij mijn arts voor de zekerheid is navragen.

Ik krijg vaak de vraag of ik de afweeronderdrukkende medicatie helemaal ga afbouwen, maar deze blijf ik de rest van mijn leven gebruiken, zowel de tacrolimus, mycofenolaatmofetil als de Prednisolon.

En vandaag zijn dus die drie maanden voorbij en dus heb ik gelijk de eerste stappen weer in de school gezet. De spanning was sky high, ik voelde me ontzettend ongemakkelijk en toch was het heel fijn om die stap weer gezet te hebben. Vorig jaar oktober en december ben ik een keertje op school geweest en daarvoor was de laatste keer maart 2020, vlak voor de eerste lockdown en voordat ik in het ziekenhuis werd opgenomen. En ondertussen is er behoorlijk veel gebeurd waardoor ik het best lastig vind om mensen weer onder ogen te komen. Ik weet verstandelijk heel goed dat ik niks verkeerds gedaan heb en dat mijn afwezigheid ook niks met mijn werk te maken heeft, toch is het een drempel. Maar gelukkig heb ik zulke ontzettende lieve en fijne collega’s wat absoluut helpend is. De volgende keer zal het alweer een stukje minder spannend zijn, tot ik me er straks weer helemaal op mijn plek voel. En daar kijk ik ontzettend na uit, mijn normale leven langzaam weer oppakken. Het nieuwe normaal… Mijn nieuwe normaal. Hoe die er dan ook maar gaat uitzien.