He schat, wil je mij je nier doneren? Euhm lieverd, euhm ik moet op zoek naar een nieuwe nier, mag ik die van jou? Hoe ga je iemand om zo iets ontzettends groots vragen… Het is niet een paar nieuwe schoenen die iemand je geeft. Iemand, niet zomaar iemand, een heel speciaal iemand gaat zijn of haar nier aan mij doneren en gaat mij mijn leven terug geven. En ik vind het altijd zo zwaar klinken, mij mijn leven terug geven, maar het is toch echt wat het is.
Ik ben 32 jaar, maar als ik ’s ochtends bedenk om me te gaan douchen, moet ik daarna een uur op de bank liggen om bij te komen. Als ik ’s middags besluit om met de honden het bos in te gaan (’s ochtends is dat al geen optie meer als ik gedoucht heb), mag mijn vriend uit het werk gaan koken. Keuzes die volgens mij meer passen bij een 80-jarige in plaats van een 32-jarige.
Toen ik in 2017 hoorde dat ik nierpatiënt was, zijn er veel mensen om mij heen geweest die riepen: “je mag mijn nier wel hebben”. Maar zo werkt het niet, het is iets heel ingrijpends waar je heel goed over na moet denken. Het heeft niet alleen impact op de donor zelf, maar ook om de mensen rondom de donor. Dus de vraag stellen, goh, wil jij mij je nier doneren? Die vraag ga ik op dit moment niet over mijn lippen krijgen.
Ik ben ook zo dankbaar dat er mensen om mij heen zijn geweest die hier zelf over nagedacht hebben, er met hun partner, kinderen, familie over gesproken hebben en bij mij zijn gekomen om te vertellen dat zij zich bij het UMCG zouden aanmelden als donor. Zo ontzettend bijzonder dat mensen dat willen doen. Hoe ga je iemand bedanken? Geen idee, ik heb werkelijk geen idee! Iets anders dan je dankbaarheid tonen en ontzettend van het ‘nieuwe leven’ gaan genieten kan ik op dit moment niet bedenken. Maar wie weet…