Het bloggen, het schrijven, het wil even niet lukken. Of eigenlijk, het schrijven gaat heel goed. Ik schrijf me suf en het werkt voor mij. De therapie die ik momenteel doe is heftig, maar er komt beweging. Er vallen kwartjes… nog maar een paar, maar ze helpen me begrijpen waarom dingen soms zijn zoals ze zijn, waarom ik voel wat ik voel, waar ze vandaan komen.

En toch is het hier akelig stil. Wat moet ik delen? Ik zou zo graag schrijven hoe goed het gaat, welke stappen ik vooruit zet en hoeveel vertrouwen ik heb dat ik hier uit ga komen. Als mezelf, gewoon helemaal mezelf, zonder masker.Maar zo voelt het niet en zo is het niet, nog niet.

En daar is weer het constante getouwtrek. Ik wil met alle liefde mijn schrijven delen, jullie meenemen in mijn weg naar herstel. Maar het is niet alleen positief, en wie zit er nou te wachten op verhalen over hoe het is om uit de put omhoog te klimmen. Om therapie te volgen, hoe het vallen en opstaan elkaar blijven opvolgen, wat me bang maakt en wat me gerust stelt. De interne criticus heeft daar een pasklaar antwoord op; “niemand zit te wachten op jouw zielige en zwartgallige aanstellerij”…

Maar er is ook een andere kant, een van de redenen dat ik ben begonnen met schrijven en delen. Ik haal veel inspiratie, geruststelling en herkenning uit de persoonlijke verhalen van andere mensen. En daarom wil ik mijn verhaal ook delen… In eerste instantie mijn verhaal rondom mijn niertransplantatie en hoe ik dat beleef, maar al snel ontdekte ik dat het niet los te koppelen is van al het andere wat er nog meer speelt. En dus ben ik ook daar beetjes over gaan delen. Al is er maar één iemand die er iets uithaalt, is dat al fijn. En zo niet, helpt het mij in ieder geval om van me af te schrijven.

Het schrijven helpt me overzicht te creëren, helpt me om de kwartjes te laten vallen, om verbanden te leggen en het helpt me om opener te zijn in het contact met mensen. Iedereen kan immers in grote lijnen lezen hoe de laatste anderhalf jaar van mijn leven er ongeveer uitgezien heeft dus daar hoef ik niet meer stiekem over te doen. En eigenlijk is dat best wel fijn…

Dus ondanks het getouwtrek in mijn hoofd, de hard schreeuwende stem die me vertelt wat iedereen hier van zal denken, ga ik gewoon delen. Ik schreef het al een keer eerder, niemand wordt gedwongen dit te lezen of om mij te volgen. En iedereen mag ervan vinden wat hij wil, voor mij zou dat niet uit moeten maken.