Fijne 2e jaardag tussen de sterren lieve Matz ❤️

Twee jaar geleden maakte je ons papa en mama, mocht ik mama worden van het mooiste ventje van de wereld! Je prachtige fijne gezichtje, je kleine neusje, je krulletjes, je mooie zachte handjes, je schattige teentjes… Helemaal perfect!

Ik heb naar je verlangd… Gewenst en gedroomd. En dat doe ik nog steeds, al is het verlangen nu zo anders dan het toen was. Toen het nog een droom was, toen we nog droomden dat jij ons papa en mama zou maken. Het verlangen, niet wetend of we papa en mama zouden worden, niet wetend wanneer. Wensen en dromen, een beetje bezorgd en toch heel onbezorgd…

Ik mocht je dragen, zo ontzettend magisch! Een prachtig klein wondertje wat in mijn buik mocht groeien, zich steeds verder ontwikkelen tot het prachtige ventje dat je werd. Ik mocht mijn lijf voelen veranderen, ik mocht mijn buik zien groeien en misschien wel het meest bijzondere, ik mocht je in mijn buik voelen. Je gedraai en je getrappel. Die momenten waar ik zo intens van genoot. Jij en ik, en als je papa geluk had mocht hij meegenieten. Mooier kon het niet…

Ik heb je bewonderd, vanaf mijn eerste blik. Zo mooi, zo prachtig, zo eigen, zo perfect! En hoewel mijn wereld stilviel, de droom omsloeg in een ware nachtmerrie, ik jou in mijn armen kreeg toen je laatste hartslag geslagen had, kon ik niet anders dan je blijven bewonderen. Alleen maar jij… Jij zo mooi, zo dichtbij en tegelijk zo ontzettend ver weg..

Ik mocht je verzorgen, niet zoals ik zou willen, maar wel zoals het kon. Je heel dicht bij me houden, je heel dicht bij me voelen, je eerste kleertjes aandoen, je fijn toestoppen in de avond, met heel veel liefde ‘s nachts eruit om er voor te zorgen dat je bedje goed koud bleef en een fijn geborgen plekje bij ons thuis creëren. En vooral het koud houden van mijn zoontje klopte niet, het hoort niet, maar toch een zorgen voor. Niet zoals ik zou willen, wel zoals het kon. Omdat ik alleen het beste voor je wil lieve Matz!

Ik moest afscheid van je nemen. Ik moest het onmogelijke doen, ik moest je mandje afsluiten en je letterlijk loslaten. Je letterlijk laten gaan… Want jou echt loslaten kan ik niet, nog niet… Ik kan je nog niet laten gaan. Ik moet nog leren hoe ik jou anders moet gaan vasthouden. Toen jij ging, nam je een deel van mijn hart mee. Ik heb het gevoeld, dat deel van mijn hart zal voor je blijven zorgen, dat deel van mijn hart blijft bij jou, voor altijd!

En ik moet verder zonder jou. Al twee jaar, ik doe heel hard mijn best, maar ik vind het nog heel ingewikkeld. Ik moet… en het moeten moet willen worden. Het leven gaat verder, mijn leven gaat verder. Mijn leven gaat verder met jou heel dicht bij mij, altijd en overal. Dichterbij dan ik zou willen, en toch zo ontzettend ver weg.

Ik ben trots dat ik je mama mag zijn, dat ik mama mag zijn van zo’n prachtig zoontje ❤️

Fijne 2e jaardag tussen de sterren lieve Matz, ik hou van jou ❤️